توصيه‌هایی برایِ توسعه‌دهنده‌گانِ ته‌آتر-۴

14- در اين كه شرايط نابه‌سامان و ناامنِ فرهنگی باعث شده، همه‌گان بخواهند يك شبه رهِ صدساله طی كنند، شكی نيست. اما پيروی از مد تنها يك اتفاق را برایِ روايت‌گر رقم می‌زند؛ حذف. اين سال‌ها مدگرایی هم در حيطه‌یِ ته‌آترِ مرسوم و هم در حيطه‌یِ ته‌آترِ دانش‌جویی به شدت وفور يافته؛ امسال حسينِ كيانی، سالِ بعد وحيدِ رهبانی و سالِ پس از آن اميرِ كوهستانی. اين آدم‌ها خواه ناخواه برایِ خود انديشه‌هایی دارند اما پيرویِ مدگرايانه از آن‌ها يا هركسِ ديگر تنها منجر به كپیِ ناخالصی از آن‌ها منتهی می‌شود. مد هر جذابيتی كه داشته باشد، شايسته‌یِ آويختنِ توسعه‌دهنده‌یِ روايت به آن نيست. مد موج است و موج هر چه‌قدر بلند باشد فروافتادنی است. حرف و سخنِ شما بايد متعلق به خودِ شما باشد. حرف‌هایِ ديگران را خودشان به‌تر از شما می‌زنند. اين البته به مفهومِ آموزش و يا استفاده از تكنيك‌هایِ سردم‌داران و استادان و بزرگانِ روايت‌گری نيست كه به جایِ خود من سخت توصيه هم می‌كنم. منظورِ من استفاده از انديشه‌یی عاريتی برایِ فرمی عاريتی و خطاب به موجوديتی عاريتی است. نگران نباشيد، عجله نكنيد! شما هم بزرگ خواهيد شد. فراموش نكنيد هميشه آهسته رفتن استواری‌تان را طولانی‌تر خواهد كرد. هميشه هم شتاب‌هایِ ناگهانی شما را زودتر به مقصد نمی‌رساند و شما خوب می‌دانيد منظورِ من از آهسته رفتن تنبلی نيست. كافی است به استاد رادی فكر كنيد، به بيضایی، به كسانی كه سال‌هااست مانده‌اند و در اوج مانده‌اند. آن وقت نگاهی هم به آمارِ جشن‌واره‌هایِ اخيرِ فجر بكنيد، كدام‌يك‌شان برایِ مدتی طولانی بر اريكه مانده‌اند؟ دوستانِ من! خدا به همه‌یِ ما يك روز يك شانسِ بزرگ می‌دهد. خودتان را برایِ آن روز مجهز كنيد؛ با دانش نه با تقليدِ صرف.
15- ديگر زمانِ آن گذشته كه هركس حرف‌هایِ ناموزونِ خود را در قالبِ ذهنی آشفته و ماليخوليایی به نامِ نوآوری و شكْ گرایی به خوردِ تماشاكنانِ بی‌چاره بدهد و اتفاقا برای‌اش سر و دست و هورا و احسنت هم صرف شود. بايد ياد بگيريم كه حتا نامتعارف‌ترين صورت‌هایِ اجرایی نيز در دلِ معادلاتِ سياسي اجتماعي و فرهنگیِ يك ملت با مشخصه‌هایِ ويژه و سرزمينی معنا و امكان وجود پيدا می‌كند.
16- عدمِ تكيه بر گذشته و سنت‌هایِ اصيلِ ته‌آتری اگرچه اين روزها سخت جسارت‌آميز و مدِ روز جلوه می‌كند، اما اين اتفاق نبايد به قيمتِ از دست رفتنِ نظامِ مديوم بشود. فراموش‌تان كه نشده؛ شما ته‌آتر كار می‌كنيد و با وجودِ گسترشِ مرزهایِ تعريفِ آن هم‌چنان اين خطِ قرمز باقی مانده كه اين ته‌آتر است، نه نقاشی يا موسيقی يا هرچيزِ ديگر. اگر چيزی را حذف می‌كنيد بايد تواناییِ خلقِ چيزِ تازه‌تری را داشته باشيد.