سی‌ام

شاهد باش كه شبانه‌های‌ام را در غربتِ كلمات صبح می‌كنم. شاهد باش كه جایِ دوم‌شخصِ شعرهایِ تو خالی‌است. شاهد باش كه از خرابه‌هایِ جهان تا ذهنِ قصه‌های‌ام تنها يك پارگراف فاصله است. شاهد باش كه نيستم و رودخانه‌هایِ جهان هم‌چنان جاری‌است.