شبِ آرزوها

امشب شبِ برآوردنِ‌ آرزوهااست. امشب شبی است كه بی‌شك خداوند سخت‌تر از هميشه منتظر است تا بنده‌اش آرزویی بكند؛ پس با همه‌یِ ناچيزی آرزو مي‌كنم هرگز لحظه‌هايي را نبينيم كه در آن كودكانی كه نشانه‌هایِ مهرباني و پاكی‌اند، برایِ هم‌سن‌و سال‌هاشان كادویِ مرگ بفرستند. می‌خواستم يك عالمه برایِ اين تصوير چيز بنويسم اما چه بنويسم كه از اين تصوير به‌تر باشد. پس سكوت می‌كنم و آرزو می‌كنم كودكانِ لبنانی و فلسطينی شب‌هایِ آرامی پيشِ رو داشته باشند و ملكه‌هایِ جنگ و پادشاهانِ نخوت در مرگ‌سرابِ بيداد و اندوه تا ابد آويخته از تارِ ترديد و بي‌اعتمادی بر فراز دره‌ِی نكبت با وحشت و آتش هم‌سخن بمانند. خدايا! ای خدایِ شب‌هایِ بي‌پناهی و سكوت! ایِ‌خدایِ بيابان‌هایِ تنهایی! ایِ خدایِ آسمان و زمين! ایِ خدایِ افريقا! ای خدایِ گرسنه‌گی و فقر و تنگ‌دستی! ایِ خدایِ سرخ‌پوستان و سياهان و بي‌كسان! ایِ‌خدایِ مصر و بوسنی و برزيل! ایِ خدایِ صحرا و لبنان و بوليوی! ای خدایِ هرچه خوبی و دوری! ای خدایِ هرچه مهربانی و سختی! ایِ به‌ترين اتفاقی كه لحظه‌یی را می‌توانی انبوه كنی! امشب بگذار آرزو كنم همه‌یِ بي‌پناهان را در هركجا از آمريكا تا اقيانوسيه پناه باشی! بگذار آرزو كنم در خلوتِ زنانی باشی كه در سرتاسرِ جهان در معرضِ تجاوز و حتكِ حريم و شخصيت‌اند و كودكانی كه نبايد چهره‌هاشان به اشك اندود شود و می‌شود. پس ایِ‌خدایِ خوب! امشب را بگذار گناه‌كارترين مردِ جهان از تو چيزی بخواهد و تو نه نگویی! خدايا صلح، لب‌خند، مهربانی. همين! جهان را به چشمِ آن سوارِ در راه روشن كن. يا علي!