لبنان و شرايطِ آزمايش2

يکم؛ گمانِ‌من اين است که اين روزها آن‌قدر مردم از نوعِ‌نگرش و واکنش‌هايِ سرانِ حکومت نسبت به مسايلِ خاورميانه که معمولا با مطامعِ شخصي و جناحي آغشته بوده دل‌ناخوشي دارند که گفتن و نوشتن از لبنان خيلي براي‌اشان دل‌چسب و شنيدن‌اش جذاب نباشد، اما واقعيت اين است که نمي‌شود به هردليلي اين کشتار را تحمل کرد. در هر دوره‌يي که لبنان خواسته وضعيتِ اجتماعي، صنعتي و سياسي‌اش را سامان‌دهي کند ناگهان اتفاقي افتاده، انگار بختکِ‌ شومِ نابودي بر سرِ اين کشورِ زيبا خيالِ گريز ندارد. بگذريم که آموزه‌هاي شبهِ مذهبي راديکال‌هاي اسراييلي امان هر مسلملني را بريده چه رسد به کودکان و زنانِ بي‌دفاعي که در هم‌سايه‌گيِ اين لکه‌يِ ننگينِ انسانيتِ قرنِ بيست و بيست‌ويکم، تعليماتِ موسوي را به بازي گرفته‌اند.
دوم؛ من فکر نمي‌کنم اين جنگ به اندازه‌ي جنگ‌هاي پيشين تداوم پيدا کند، چرا که برايِ نخست‌وزيرِ اسراييل اين جنگ يک آزمونِ خودنمايي بيش‌ نيست. آزموني که بگويد علارغمِ نوعِ انتخاب‌اش از پيِ شارون وي را ناکارآمد و ضعيف‌تر از شارون جلوه‌گر نکرده بل‌که در حيطه‌ي واکنش نسبت به عالمِ اطراف گاهي قدرت‌مدار‌تر از شارون نيز هست. البته من اميدوارم حزب‌ا... از لحاظِ تسليحات کم نياورد و کمک‌هايِ دوستان هم به هر طريقِ ممکن برسد تا اين آقا يادش بي‌‌افتد در جولايِ 2006 دارد زنده‌گي مي‌کند نه در عصرِ حمله‌يِ وحشيانه به صبرا و شتيلا و امروز خيلي از معادلات تغيير کرده کما اين‌که اعتراف هم کردند که نابودي حزب‌ا... تقريبا غيرِ ممکن است.
سوم؛ اين جنگ فقط براي اسراييل آزمون نيست که به خود ثابت کند ديگر وقت قلدري و جنگِ فيزيکي در عرصه‌يِ معادلاتِ سياسيِ جهان نيست، بل‌که برايِ اعراب نيز اين جنگ يک آزمونِ جدي است. يک روز اگر نسلِ نويِ عرب براي جنگ‌هايِ شش روزه و صلح‌هايِ شصت‌ساله پاسخ مي‌خواستند به نظرم امروز ديگر جاي بهانه‌يي نيست، چرا که حتا اگر منافعِ‌ ملي عرب‌ها نيز با اهرم‌هاي قدرت در واشنگتن پيوند خورده باشد، حداقل يک تهديدِ خشک و خالي مي‌تواند ميزِ معادلاتِ سياسي را برايِ خودِ آن‌ها نيز به سمت‌اشان متمايل‌تر کند و حداقل امتيازهاي کم‌تري را مجبور به پرداخت باشند.
يا علي!