چهل و سوم

آفتاب‌گردان‌ها به سمتِ چشم‌هايِ تو طلوع می‌كنند، آفتاب بهانه است. شب‌نمِ سپيده‌مان بر گونه‌هایِ تو شكل می بندد، گل‌برگ‌ها بهانه‌اند. صداهايِ تمامِ جهان در سمتِ‌ تو پايان می‌گيرند، نام‌ها بهانه‌اند. راستی كدام كلمه را كدام نگاه را كدام جرقه را به خاطر آورم كه نامِ ديگرِ‌ تو نباشد؟