حسنی نگو بلا بگو

هم‌چنان معتقداَم كه ديدنِ خسرو گل‌سرخی از تله‌وي‌زيون ايران در سالِ 85 مبارك است هرچند به قولِ محمدعليِ ابطحي، تداومِ آن با سخن‌رانيِ رحيم‌پور ازغدي يك جور توهين به شعورِ جمعی باشد اما حالا كه خوب اين برنامه‌هايِ حسني را تعقيب مي‌كنم (نمي‌گويم برنامه‌یِ فوق‌العاده چرا كه حسني دوست دارد آن را برنامه‌یِ خوداش بناميم) مي‌بينم كه چندان هم ساده‌انگارانه نمي‌شود به آن نگاه كرد. خب همه به نتيجه رسيده‌ايم كه نگاهِ كليشه‌یی به انقلاب و تاريخِ آن نسلِ تازه را قانع نمي‌كند پس دست به كاری مي‌زينم كه البته در نوعِ خود دل‌انگيز است پس طرحي ارايه مي‌كنيم كه مي‌خواهيم از بزرگانِ انقلاب دعوت كنيم و آن‌ها برای‌امان به زبانی ديگر كه پسند نسلِ جديد است سخن بگويند و ناگفته‌ها را بگشايند و به قولِ مجری‌اش هرشب هم تاكيد كنيم كه حرف‌هاي نگفته‌یی گفته مي‌شود. آن‌وقت مي‌گرديم دنبالِ آدم‌هایِ خاص كه در معرضِ پرسش هستند؛ آقاي مهدويِ كني، آقایِ شريعت‌مداری، آقایِ دبيرِ انقلابِ فرهنگي و البته تعدادي آدم حسابي هم دعوت مي‌كنيم كه به‌امان اعتماد هم بشود و گاهي حتا شيريني هم در مجلس‌امان دامن بگيرد هم‌چون راشدِ يزدی و چند نفرِ ديگر و بالاخره يك مجریِ عشقِ دختر دبيرستانی‌ها را هم انتخاب كنيم كه مثلا نسلِ جديد است و فلان و بهمان و حالا برادر حسين را بي‌آوريم و با تعريفِ رنج‌هایی كه از دورانِ انقلاب كشيده و ما هم البته قدردانِ ايشان خواهيم بود(اين را از صميمِ جان مي‌گويم) تصويري نيكو بسازيم و البته اشاراتي هم به بازجو بودن يا نبودنِ ايشان در دورانِ پس از انقلاب بكينم و او هم بگويد كه باعث شده احسانِ طبری را به راهِ راست هدايت كند كه اگر چنين بوده خدا به او جزا بدهد و پاداش اما سوآلاتِ اساسی را به دليلِ كم‌بودِ وقت رها كنيم كه مثلا قضيه‌یِ قتل‌هايِ زنجيره‌یی چه ربطی به ايشان دارد يا ندارد و البته من به شخصه نمِي‌دانم دارد يا نه و برایِ من هم پرسش است و مي‌خواهم همه‌چيز شفاف باشد يا مثلا اقايِ مهدوي بگويد كه من طرف‌دارِ بنی‌صدر نبوده‌ام و در كميته كارهایِ خوب كرده‌ام و يك عده‌یِ ديگر كارهایِ بد كرده‌اند و اين‌طوری همه‌یِ آدم‌هایِ موردِ پرسش كه خدا مي‌داند من برای‌اشان احترام قايل‌ام اما مي‌خواهم همه‌یِ ابهامات از دامن‌اشان با نقادي و شفافيت پاك شود، به ساده‌انگاری تبريه شوند حتا بدونِ آن‌كه سوآلِ جدي‌یی پرسيده شود چرا كه اين مصاحبه كننده نه دانشِ كافی برایِ اين كار دارد و نه اصلا اضولِ حرفه‌ییِ پرسش‌گری را مي‌داند و از قضا نشان داده كه اگر هم مي‌داند چنان محافظه‌كار است كه حضورش در رسانه و پسنديده‌گيِ دبيرستانی‌ها را بر هرچيزی ارجچ مي‌داند. من البته نيتِ قلبيِ آقايِ حسنی را نمي‌دانم و در اجرایِ خوب‌اش هم شك ندارم اما نوعِ اجراها و فرمِ كارش مرا به اين نتيجه رسانده و اميدوارم كه نيت‌اش خير باشد و انشاءا... چنين است. او به هرحال فارغ‌التحصيلِ دانش‌گاهِ امام صادق است و نمي‌تواند و اصلا سن‌اش قد نمي‌دهد كه در موردِ آدم‌هايي كه موردِ نقدِ آقايِ مهدوي قرار مي‌گيرند پاسخ بگويد و اصلا جسارتِ دعوت از آدمي را كه بايد پاسخ‌گو هم باشد ندارد. برایِ همين من كمي به كلِ قضايا مشكوك مي‌شوم و البته اميدوارم كه اشتباه كرده باشم و اين برنامه اساسا هدف‌اش همان جذبِ طيفِ دبيرستانی به انقلاب باشد كه سخت نيكواست. اما من يك‌روز مصاحبه‌یِ شهيدی‌فر را در مردمِ ايران سلام ديدم كه با دكتر محسنِ رضایی گفت‌وگو مي‌كرد و سخت صادقانه و سخت مسلط و توانا بر امور و بر اوضاعِ تاريخِ معاصر و البته به دور از هرگونه اطوارِ دبيرستاني و خودنمايي و افاضه‌یِ فيض و اين حرف‌ها و سخت خوب بود. كاش بقيه هم ياد بگيرند. من كه خيلي از او چيز مي‌آموزم. اما چيزي كه مرا نگران كرده بود و وادارم كرد كه اين يادداشت را بنويسم يادِ برنامه‌یِ چراغ و مكافاتي بود كه آن روزها درگيرش بوديم. نمي‌دانم چرا همين‌طور الكي يادِ چراغ و آن برنامه‌یی افتادم كه توش هي آدم‌ها مي‌آمدند و مي‌گفتند داشته‌اند راجع به نظام توطيه مي‌كرده‌اند و حتا زرين‌كوب هم از اين قاعده مستثنا نبود. آقايِ ضرغامي ثابت كرده‌اند كه ضمنِ ارادتی كه به نظام دارند و قابلِ تحسين هم هست از ظرفيت‌هايِ نظامِ جمهوریِ اسلامي هم غافل نيستد كه در بدنه‌یِ خود آزادی را تبيين مي‌كند و قابليتِ دركِ آن را نيز دارد و برایِ همين هم هست كه اصلا گرايش‌ها متفاوت شده و البته من درك مي‌كنم كه او در چه فشارهایی قرار دارد و اگر نبود حمايت‌هایِ شخصِ اولِ مملكت كه بر او منتسبِ اواست به كجاها كشيده نمي‌شد حتا از سویِ زيردستان‌اش در گوشه گوشه‌یِ سازمان در سراسرِ كشور اما به گمان‌ام كمي بايد مراقبِ اوضاعِ چنين هم باشد. غرض امر به معروف بود و نهي از منكر. وا... اعلم.
يا علی!