تولدِ مهربانی

تصوراَش را بكن! مردی در جهان وجود دارد كه خداوند به او گفته اگر تو نبودی جهان را نمی‌آفريدم. و حالا اين مرد در راسِ مكتبی قرار دارد كه من هم به آن منتسب هستم. خدا می‌داند كه با همه‌یِ ناچيزی چنان از احساسِ بالابلندیِ اين انديشه لب‌ريزاَم كه می‌توانم جهان را به انگشتانه‌یی بگردانم. به شكلِ وحشت‌ناكی نگرانی‌ام ناپديد می‌شود؛ نگرانی‌ام از عالم و آدم وقتی فكراَش را می‌كنم كه تنها نيستم. ديگر چه می خواهم وقتیِ انتهایِ انسانيت را در مدارِ يك اسوه و الگو در تمامِ آن‌چه مكتب و روش می‌نامم در زنده‌گی دارم و هرچه پيش‌تر می‌روم، بيش‌تر می‌خواهم كه بروم و كاری بكنم. از فرطِ اين همه انرژی بی‌شك كسی به جهان نااميد نخواهد بود. پس تولدِ مردی شايسته‌یِ لولاك لما خلقت‌الافلاك و هم‌چنان مردی كه بنيان‌گزارِ مذهبِ عاشقی است را برایِ شراكتِ جمعی در اين حجمِ بی‌بديلِ خرسندی و لب‌خند و صلح و آرامش و انرژی تبريك می‌گويم.
يا علی!