هنوز هم

معلم؛ در فكراَم كه ما هنوز به علیِ شريعتی احتياج داريم. نه از آن بابت كه مثلا به يك متفكر نياز داريم كه به هرحال در هر دوره‌یی داريم. نه! بل‌كه از آن حيث كه هنوز مشكلاتِ ما در زمينه‌یِ دين‌داری و البته انتقاد به دين، روشن‌فكري و طبعاتِ نيك و بدِ آن، تاريخِ تدين و لاييسم، نگاهِ مدرن و شايبه‌هایِ آن در همان حدود مانده است. دست از سرِ چند محفلِ درب و داغانِ روشن‌فكري و اتاق‌ خواب‌گاهی برداريد، منظور كليتِ يك جامعه است. انگار تكانی نخورده‌ايم ياران. پس هنوز هم زنده باد معلمِ بزرگ!
عارف؛ با همه‌یِ احترامی كه برایِ مهندس چمران و دوستان‌اش قايل‌ام كه تلاش می‌كنند بر جنبه‌یِ عرفانیِ مصطفا چمرانِ بزرگ ارجحيتِ بيش‌تري قايل باشند و با آن‌كه اصلا صلاحيت ندارم در موردِ وضعيتِ آغازِ جنگ و بنابراين شرايطِ شكل‌گيريِ بعدِ جنگیِ دكتر چمران سخن بگويم، اما چون مجموعه‌یِ نسل‌ها و اصولا كليتِ كشور برای‌ام مهم‌تر است تا اموری كه شخصی‌تر می‌نمايد، بنابراين تصور می‌كنم تخصص و دانشِ چمران برایِ ما نيازتر بود تا مبارزه‌هایِ چريكی‌اش. هرچند در لبنان بي‌شك اين بخشِ آماده‌گی‌هایِ دفاعی ارجح می‌نمود اما هنوز هم ما به چمرانِ دانش‌مند و شاعر و متفكر نياز داريم. ببين چه آدم‌هایی از ما گرفته شده، مگر يك انقلاب چند نفر آدم حسابي می‌تواند داشته باشد، دويست نفرش را كه دشمنانِ حكومت نابود می‌كنند اقلا پنجاه نفرش را هم حكومت قلع و قمع می‌كند. ببين چه می‌ماند كه حديثِ مفصل از اين مجمل خوانده شده، سالی‌است.31خرداد هشتادوپنج