در ورزشِ مملكت خبری نيست. نگران نباشيد!

وضعيتِ ورزشِ مملكت را كه اين روزها شاهديد. آن از فوتبال كه تكليف‌امان هم‌چنان نامعلوم است و برنامه‌یِ راديویی قطع می‌شود و ماهِ رمضان بهانه‌یی برایِ عوام‌فريبی می‌شود كه ما سه امتياز می‌دهيم اما حاضر نيستيم گناه در ملاء عام صورت بگيرد و روزه‌خواری ترويج شود و انگار نه انگار كه اصلا معنیِ روزه را آقايان فوتباليست‌ها اصلا می‌دانند يا نه و اگر آری چرا تمريناتِ باش‌گاهی روزه‌خوارانه انجام می‌شود و اگر می‌شود هم نماينده‌گانِ مجلس را به امضا دادن واداشت و هم وزير را كله‌پا كرد پس چرا نمی‌شود تمريناتِ باش‌گاهی را در زيرِ نور انجام داد و اين‌كه هر طفلِ دبستانی می‌داند سفرِ يك تيمِ به يك شهرستان خود به خود روزه‌شان را كن‌فيكون می‌كند و بنابراين تيمِ ميزبان بايد بيش‌تر نگران باشد تا آقايان كه علمِ مبارزه با گناه را برافراشته‌اند. اين هم از وزرنه‌برداری كه آبروريزیِ تاريخِ وزنه‌برداریِ ايران را رقم زده كه البته در اين ميان سوآلاتی پيش می‌آيد كه اگر آقایِ ايوانف می‌فرمايد مكملِ غذایی به سبدِ تغذيه‌یِ آقايان اضافه شده اين وسط حاج‌آقا حسينِ رضازاده چرا از اين غذاهایِ اردو نخورده، كه اين خود از دوحالت خارج نيست يا از غذاهایِ خانه‌گی مصرف می‌كرده‌اند يا از رستورانِ خاصی براشان غذا می‌رسيده، البته شايد هم به قولِ ظريفی از دفترِ بعضی‌ها براشان نان‌پنير مي‌فرستاده‌اند تا در جهتِ صرفه‌جویی ايشان هم گامی برداشته باشند. و سوآلِ دوم اين‌كه گيرم حالا اين دونفر به هرحال پاك بوده‌اند، چه اتفاقی افتاده كه فقط آقایِ حسين‌آقا دعوت شده‌اند دومنيكن و اصغرِ ابراهيمی چرا در همين چند روزه مصدوم شده‌اند. راست‌اش البته من به شخصه همه چيز را مثبت می‌بينم اما يك عده‌یی هی زيرِ‌گوشِ من وز وز می‌كنند كه در اين ورزشِ مملكت چه خبر است و اصلا ردِ پایِ بازی‌هایِ سياسی اين‌جا چه می‌كند؟ من كه نگران نيستم شما هم نباشيد!
يا علی!