پنجاه‌وپنجم

هميشه فكر می‌كردم می‌توانم بدونِ تو روزهای‌ام را بگذرانم. كاری كه ندارد، يك تخمِ مرغِ آب‌پز و يك ليوانِ نوشابه‌یِ يخ‌گرفته و تا دل‌ات بخواهد چایِ نيمه‌شبان. حالا هم نيمه شبی است. نوشابه ته‌مانده‌یی دارد و تخم‌مرغي كه ماسيده بر تفلونِ ماهی‌تابه و فلاسكی كه هی‌خالی و پر می‌كند ليوان را از فرطِ چای. درست حدس زدی می‌توانم سر كنم لحظه‌های‌ام را همانندِ ماهیِ تويِ تنگِ كوچكی كه از تو مانده و هي به در ديوار مي‌خورد از فرطِ مانده‌گیِ آبی كه بعد از رفتن‌ات سال‌هااست حوصله‌یی عوض‌اش نكرده است.