سفرهایِ استانی و عجايب روزگار

يكم؛ مي‌خواستم خيلي حرف‌ها را بنويسم اما ديدم محمدعليِ ابطحي در روزهایی كه نبوده‌ام در اين صفحات از من پروپيمان‌تر است پس لينك‌هایِ اين روزم را همه‌اش به او اختصاص داده‌ام. بخوانيد و لذت ببريد.
دوم؛ در اين مملكتِ گل و بلبل خيلی‌ وقت‌ها اتفاقاتی می‌افتد كه از لحاظِ پديده‌هایِ منطقیِ جهان شاه كار به حساب می‌آيد. البته هميشه اين اتفاقات جنبه‌یِ منفی ندارد و بل‌كه شكلی حماسي به خود می‌گيرد از جمله جنگی كه بي‌شك از عجايبِ روزگارِ‌مااست و روسفيدیِ ملتِ ما را برایِ نسل‌هایِ آينده ارمغان خواهد برد اما خب بعضی وقت‌ها هم خصلتِ خنده‌ناكِ طبيعت بر اريكه‌یِ بازی‌هایِ اين مرز و بوم سايه می‌افكند.
اين روزها هريك از شما از حضراتِ دولت بپرسيد كه سفرهایِ استانی تنها وجهه‌یِ ظاهریِ ظاهرا خوبي را نمايش داده و هزينه‌هایی كه بعضا مترتب می‌شود به صلاح نيست و دولت بايد مديريت كند نه سفر و هزار تا از اين حرف‌ها دو پاسخِ نسبتا مشخص به اين انتقادها داده می‌شود. اول آن‌كه ما كه هزينه‌یی نداريم و نان و پنيرِ خودمان را با خودمان از تهران مي‌آوريم و از اين حرف‌ها و دوم اين‌كه ما به اين طريق با مردمِ استان‌ها از نزديك ملاقات مي‌كنيم و دردِ آن‌ها را به‌تر درك مي‌كنيم و اين امر در تصويب و طراحیِ مصوبات در جلساتِ هياتِ دولت به ما كمك مي‌كند. البته حرف‌ها به شدت خيرخواهانه و پر از عدالت جلوه می‌كند و ما هم قبول مي‌كنيم كه آقا اصلا سفرهایِ دولت خوب. شما به آخرين سفرِ رييس جمهور نگاهي بي‌اندازيد. من خودم در اولين پوشش‌هایِ صداو سيما كه الحمدا... اصلا هم بي‌عدالتي نمي‌كند نسبت به امورِ اخبارِ دولتي و مدافعاتِ دولتي و امثالهمِ دولتي، اين سخن‌راني‌ها را ديدم. آقایِ رييس جمهور در بدوِ ورود به هر شهري مجموعه‌یی از مصوبات را تيتر كردند و البته با صدایِ كف و سوتِ جماعت موردِ استقبال قرار گرفتند. بنابراين ما از اين پاسخ‌ها و از اين سفرها چند نكته را به عنوانِ تكمله‌یِ اخلاقي دريافت كرديم كه به سمعِ شما نيز می‌رسانيم
الف: ريخت و پاش و هزينه‌بريِ دولت در حيطه‌یِ شكم‌هایِ هيات دولت خلاصه مي‌وشد و با خوردنِ نان و پنير بسياری از معضلاتِ اقتصادیِ ما حل مي‌شود والبته هزينه‌هایِ مربوط به استقبال و هزار موردِ ديگر كه البته خودجوش و مردمی هم هست مثلِ ستادهایِ انتخاباتی كه هنوز هم خيلي از اين ستادها فعال‌اند و اين هم از عجايبِ ديگر است، محلي از اعراب ندارد.
ب: رييسِ جمهور علمِ غيب دارد و اين البته آن هاله‌یِ مشهور را هم تاييد مي‌كند. اگر قرار بود كه با توجه به مشكلاتِ مردمان هر شهر و ديدنِ اين مشكلات مصوباتی تصويب شود پس تيترِ اين‌همه مصوبه كه در بدوِ ورود، رييسِ جمهور بيان مي‌كند از كجا آمده است. اگر سفرایِ رييس جمهور و نيز نماينده‌گانِ مردم اين مشكلات را دسته بندی كرده‌اند خب چه حاجت كه در فلان شهر تصويب شود در همان نهادِ رياست جمهوري اتفاق بي‌افتد. اگرنه پس معلوم است اين روزنامه‌هایِ نامرد با عواملِ استكبار دست به يكي كرده‌اند تا سخنان ميخ‌كوب كننده‌یِ رييس جمهور در سازمانِ ملل را ناديده بگيرند وقتي كه همه‌گان چشم از كاسه در آمده آن را مي‌ديدند.
ج: يا هياتِ دولت چنان در رييس‌شان غرق است كه تصميمِ او تصميمِ اعضااست، يا رييسِ جمهور از عوالمِ نهانیِ اعضا باخبر است. چون معمولا مصوبه‌ها را پس از شور و بررسيِ طرح‌هایی كه با توجه به مشكلات و كم‌بودهایِ هر منطقه ارايه مي‌شود به تصويب مي‌رسانند و سپس تيترِ ‌اين تصويبي‌ها را ارايه مي‌كنند. وقتي رييس جمهور همه‌یِ مصوبه‌ها را مي‌داند و از قبل مي‌گويد كه قرار است اين‌ها را در جلسه‌یِ هياتِ دولت تصويب كنيم و بنابراين مژده‌گانی هست و فلان و بهمان معلوم مي‌شود يا اعضایِ دولت خدایِ نكرده تشريفاتی بيش نيستند (منظور از تشريفاتی به هيچ‌وجه واژه‌یِ منسوخ و مطرودِ كشك نيست) يا مثلِ سايرِ بخش‌ها همه‌یِ اعضایِ دولت با رييسِ جمهور يك دل و يك روح‌اند
د: البته واضح است كه ممكن است كه اين بحث‌ها را در جلساتِ تهران كرده باشند و مصوبه‌ها از قبل كارشناسي شده، سوآل اين است نقشِ هيات دولت در سفرِ استاني چيست. خب خودِ رييس جمهور برود اعلام كند كف بزنند برای‌اش و بي‌آيد به كارش برسد.
ه: نكته‌یِ آخر اين‌كه بعضي اعمال و افعال در بعضي نقاط حرام و در بعضي نقاط نه تنها جايز كه واجب است. كف زدن اگر برایِ مردِ فاسد، وطن فروش، ضدِ دين، غرب‌زده، دموكرات، ليبرال و فلان‌فلان‌شده‌یی مثلِ خاتمي باشد حرام است اما در دولتِ عدالت‌پرورِ مهرگسترِ دين پرور نه تنها جايز كه واجب است. پس زين پس به جاي صلوات در سفرهاي استاني كف بزنيد.
يا علی!