توصيه‌هایی برایِ توسعه‌دهنده‌گانِ ته‌آتر-۱

در اين پنج شش‌ماهه‌یِ اخير من بازبين و بيننده‌یِ نمايش‌هایِ متععددِ دانش‌جویی و غيرِ دانش‌جویی بوده‌ام. تلاش كرده‌ام مجموعه‌یِ نواقصی كه در اين نمايش‌ها به شكل عام ديده‌ام، در چند توصيه ارايه كنم. پيدااست كه خودِ من اولين مخاطبِ اين توصيه‌ها هستم. تلاش می‌كنم هر هفته يك يا چند توصيه را در همين صفحه به صورتِ مستمر بنويسم.1- محيط، خود توليدِ ماجرا می‌كند. به عبارتِ ديگر روايتِ آدم‌ها در هر محيط با محيطِ ديگر متفاوت است. پس بدانيد اين‌جا كجااست؟ و چه مناسبات و روابطی بر آن حاكم است؟ بی شك شخصيت‌هایِ واحد، روايت‌هایِ متفاوت در محيط‌هایِ مختلف پديد می‌آورند.2- صحنه و صحنه‌آرایی هر چه باشد، حتا اگر درست متناسب با خواستِ كارگردان مبنی بر نمايشِ آشفته‌گی‌ها و ناهنجاری‌هایِ محيطی چيده شود، نبايد مانع از تجلیِ حضورِ بازی‌گر در صحنه باشد.3- تنها شخصيت‌ها نيستند كه نسبت به محيط، صحنه، وسايل و اطرافيان واكنش نشان می‌دهند. بازی‌گرها هم به نسبتِ ميزانِ استقبال، نوعِ كنشِ مخاطب، حال و هوایِ محيط و شرايطِ اجرا و مجموعه‌یِ اتفاقات واكنش نشان می‌دهند و اين واكنش و به عبارتِ به‌تر توليدِ پيام متناسب با دريافت‌ها، نوعِ تحليلِ شخصيت‌ها را برایِ مخاطب متحول می‌كند.4- نمايش‌نامه روايتِ كليات نيست. برایِ نشان‌دادنِ تربيتِ نادرستِ يك كودك كافی نيست صحنه‌یی را نشان بدهيد كه در آن پدری با كمربند پشتِ بچه‌اش را سياه می‌كند. همين‌طور برایِ نمايشِ عشق كافی نيست پسری را در حالِ گل‌دادن به معشوقه تصوير كنيد. نمايش محلِ ظهورِ جزييات است؛ جزيياتی تنيده در حوادث و ماجراهایِ عينی.
5- از بدنِ خود خجالت نكشيد. يكی از ضعف‌هایِ عمده‌یِ بازی‌كنانِ مبتدی، عدمِ اعتماد به نفس در اجرایِ كاملِ يك رفتار و يا يك حركت است. يعنی هنرپيشه حركتی را كه آغاز كرده در اثرِ عدمِ تمركز بر خود وبدن‌اش و به دنبالِ آن عدمِ اعتماد به نفس نسبت به بدن و زيباییِ حركتی كه در حالِ انجام است، ناگهان بر اثرِ ترسی غريب نصف و نيمه رهای‌اش می‌كند. يك چيز را هيچ‌وقت فراموش نكنيد؛ اگر نازيباترين حركاتِ بيرون از صحنه و در محيطِ اجتماعی با ايمان و ارده و اعتماد به نفس در درست‌ترين و كامل‌ترين شكلِ خود درونِ كادرِ صحنه ارايه شود، مخاطب نيز به همان زيبایی كه ايمانِ هنرپيشه از آن نشات گرفته، دريافت می‌كند. تماشاكن هميشه آن‌چيزی را دريافت می‌كند كه شما به آن می‌انديشيد. اگر بترسيد، ترس را و اگر ايمان و اطمينان داشته باشيد به همان اندازه زيبایی را دريافت خواهد كرد. پس از حركتی كه به نظرتان زشت جلوه می كند نترسيد. البته اين زشتی جنبه‌یِ زيبایی‌شناسی دارد وگرنه زيبایی و زشتیِ اخلاقی در هر ساحتی كاركردِ خودش را بروز می‌دهد و مبتنی بر صحنه يا غيرِ صحنه نيست.