چهاردهم

نه گريه نمی‌كنم. نبايد گريه كنم. ترانه‌هایِ خونينِ بسياری را شنيده‌ام كه آبیِ خونِ خدا را تا هزاره‌هایِ مهربانی و غزل تا دروازه‌هایِ شعر و شعور، تا ملكوت حماسه و لب‌خند برده‌اند. چرا بايد گريه كنم وقتی می‌توانم بگويم حسين، می‌توانم بگويم زينب، می توانم بگويم عباس، می‌توانم صدا كنم پرنده‌گانی كه از خون و خورشيد می‌رويند. لااقل امشب را گريه نمی‌كنم. بگذرا آوازهایِ خدا را خدا در آرامیِ شبانه به آوازِ روياهایِ آزادی و صلح، به رويایِ سبز و سپيده بشنود. شايد فردا كاروان مرا هم با خود برد.