هم‌چنان نامه

معلوم است؛ وقتي سال‌هایِ سال تويِ بوق و كرناي مي‌كنيم كه آمريكا اخ است و پيف است و فلان است و بهمان و حتا نظرسنجي درباره‌یِ رابطه با آمريكا جرم است و بايد آب خنك كنارِ دزدان و قاچاق‌چيان نوش كني بابت‌اش، حالا يك‌دفعه كه نامه‌یی نوشته می‌شود، من هم بودم به الهاماتِ الاهی متوسل می‌شدم و عناياتِ غيبي كه اصلا ما نمي‌خواستيم كه با آمريكا طرفِ‌صحبت شويم، اين يك ماموريتِ آسمانی بود. من فقط نمی‌دانم اين ماموريت‌ها چرا فقط در دولتِ‌نهم متجلي مي‌شود. شايد هم برایِ آن است كه خودِ دولتِ نهم هم از معجزات الاهي است. مگر نه اين‌كه دم به ساعت دوستان اين را فرياد مي‌زنند. خدا آخر و عاقبتِ ما را به خير كند كه هر چيز و ناچيزمان را به‌اش نسبت می‌دهيم و قربان‌اش بروم چه صبري دارد كه هم‌چنان دستِ غيب از آستينِ حقيقت برون نمی‌كند. آقايان به اندازه یِ كافي اسلام از يك عده خدانشناس ظاهرالصلاح دارد ضربه می‌خورد؛ به خاطرِ خدا مواظبِ الفاظ باشيد. اين ديگر تابوي آمريكا نيست كه اگر شكسته شد برای‌اش هزار تيوري و پشت‌وانه‌یِ عجيب و غريب بتراشيم و بجسبانيم‌اش به هم. اگر اين كاسه‌یِ چيني شكست تا كسي بی‌آيد و اين بلورِ رنگ‌آگينِ ترانه‌خيز را به ساحتِ آفتاب برق اندازد هزار سال گذشته است.
يا علی!