2019 - بيداري در نورنبرگ

ميلادِ اكبرنژاد

آدم‌ها: آندرياس دتمار هاينتس، ريچارد واگمن، مايكل بگين، مونيكا بارت، آنجلا ژار





1

آپارتمانِ انجل، مايكل در يك‌سویِ ميز، انجل در سویِ ديگر؛ بی‌حركت


مايكل:    نمی‌تونستم ازاَت بگذرم. هزارسال انتظارِ يهود بر باد می‌رفت. اين‌جوری اقلا می‌شد در يك‌نفرِ ديگه جست‌وجوش كرد. انجل من دوست‌اِت داشتم. اما من خدمت‌گذارِ يهوداَم. بايد بتونم در راهِ وظيفه‌م از قلب‌اَم بگذرم. تو فكر كردی ساده است يه مرد رویِ قلب‌اِش پا بگذاره. ما مثلِ اين‌ها نيستيم. ما هنوز برامون عاشقی واژه‌یِ با مسمایی‌اِه! انجل من با تمامِ وجوداَم خواستم مالِ من باشی. تصوراِش رو بكن بچه‌یِ ما صدها سال فلاكتِ يهود رو پايان می‌داد. چرا باوراَم نكردی؟ من چه‌طور می‌تونستم كسی رو كه قرار بود مادرِ چنين فرزندی بشه با دستایِ خوداَم تحويلِ يك تروريستِ عوضی بدم، كه فكر می‌كرد شب به سبكِ هيتلر خوابيده صبح با سيمایِ اندرياس دتمار هاينتس!! بيدار شده و ماموريت داره دنيا رو از هم بپاشونه. به اندازه‌یِ كافی اون جنايت‌كار روندِ تاريخ رو به هم زده بود. ما به صلح احتياج داريم انجل! به مردی كه قرار بود تو به دنياش بی‌آری! اون وقت تو... انجل! قبول كن كه قدرِ خوداِت رو ندونستی. نگو كه آدم‌ها آزاداَند. من و تو كه متعلق به اين اروپایِ عوضی نبوديم. ما متعلق به نسلِ قديس‌هاييم دختر! چرا اجازه دادی با سرنوشتِ بی‌ماننداِت بازی كنند؟ به من جوری نگاه نكن كه انگار گناهِ كبيره كرده‌م. خب گيرم گناه‌كار باشم، آيا می‌تونستم دست رو دست بگذارم؟ گفته بودم تو يا متعلق به من هستی يا هيچ‌كس. وقتی‌نخوای من رو قبول كنی پس هيچ‌كس!
                /انجل از رویِ صندلی فرو می‌افتد/
2


صدایِ مايكل:    من به جهنم می‌رم. خوداَم می‌دونم. نه فقط به اين دليل كه كسی رو كشتم. نه! من تو رو كشتم انجل! وقتی فكراِش رو می‌كنم كه چه‌طور تویِ اون تاريكی كه انگار هنوز و تا ابد از چشم‌هایِ من دور نشده، بدونِ اين‌كه اسلحه رو بتونم به سمت‌اِت بگيرم، شليك كردم تا نودهزارسال از شنيدنِ خوداَم بی‌زاراَم. اولين بار كه اين احساس سراغ‌اَم اومد، هفت سال پيش بود. ارتشِِ مقدس داشت اردوگاهِ شرقیِ الجليل رو پاك‌سازی می‌كرد. به‌ترين دوست‌اَم با خانواده‌ش تویِ اتومبيل سوخته بودند و آدم‌هایی كه يه پسرِ نوزده‌ساله رو برایِ انفجارِ ماشين فرستاده بودند، داشتند تویِ اردوگاه جشنِ شهادت می‌گرفتند. من كاره‌یی نبودم. اصلا قرار نبود اجرایی باشم.  من كاراَم جایِ ديگه بود، اما برایِ به‌ترين دوست‌اَم، برایِ خانواده‌ش مناخيم رو وادار كرده بودم كه با ارتشِ مقدس راهی بشم. همه‌چيز خوب بود. اما انگار يك‌دفعه زمان ايستاد.
















3

در همان اتاقِ هتل

مايكل:    /می‌خواهد نشان بدهد كه از همه‌چيز خبر دارد/ تو فقط بدشانسی آوردی ريچارد وگرنه يك در ده‌هزار هم امكان نداره يك راننده‌یِ معمولیِ تاكسی به اندازه‌یِ مامورانِ ترازِ اولِ امنيتی در معرضِ تهديدِ تروريست‌ها قرار بگيره
ريچارد:    تهديد؟!
مايكل:    درست‌اِه. بدشانسی‌ت يه ذره از تهديد بيش‌تره. خيلي‌خب، خيلی‌خب؛ يك‌ذره اصطلاحِ كوچكی‌اِه. به هر حال تو مادربزرگ‌اِت رو در پاناما از دست دادی، در حالی‌كه خيلي اتفاقی از كنارِ هتلی كه فرستادن‌اِش رویِ هوا رد می‌شد. مادراِت هم كه وقتی داشت آخرين لكه‌هایِ دفترِ نماينده‌گیِ تجارتِ آزادِ اروپا رو تویِ طبقه‌یِ يازده يا نوزدهمِ برجِ تجارتِ جهانی تميز می‌كرد، يه هو زيرِ آوار تو رو تنها گذاشت. پدراِت هم كه...
ريچارد:    صبر كنيد لطفا! شما كی‌هستيد؟
مايكل:    من بايد باور كنم تو يه راننده‌یِ ساده‌یِ امريكایی هستی كه برایِ تفريح اومدی اروپا..؟
ريچارد:    هی‌هی! شما منو می‌ترسونيد آقایِ بگين!
مايكل:    مايكل! ما از اين به‌بعد با هم دوست‌ايم ريچارد!
ريچارد:    دوست؟... باشه. اگه شما بخواين ولی من كمی گيج‌اَم. يعنی...
مايكل:    خب من كمی به تقدير اعتقاد دارم؛ حداقل به اندازه‌یی كه می‌تونه تصادفی يك راننده‌یِ ساده‌یِ امريكایی رو وادار كنه منو از فرودگاه به هتل‌اَم برسونه.
ريچارد:    ببين رفيق! اگه از من خوش‌اِت نمی‌آد می‌تونی همين الان قرارداد رو فسخ كنی، بدونِ هيچ پرداختِ اضافی. ياداتِ كه نرفته؛ تو من رو استخدام كردی!
مايكل:    يعنی باور كنم كه تو هيچ نسبتی با سازمان‌هایِ اطلاعاتیِ كشوراِت نداری؟
ريچارد:    خدایِ من تو حال‌اِت خوب نيست مرد!
مايكل:    پليسِ فرانسه چه‌طور؟
ريچارد:    گورِ بابایِ پليسِ فرانسه. من رو كشوندی اين بالا مزخرف تحويل‌اَم بدی؟ /بلند می‌شود كه برود/ من تمام. باقیِ پول هم مالِ خوداِت.
مايكل:    فكر می‌كنی پليسِ فرانسه با همه‌یِ حماقت‌اِش قبول می‌كنه يك راننده بدونِ مداركِ قانونی تویِ پاي‌تختِ بحران‌زده‌ش راننده‌گی كنه و آب از آب تكون نخوره؟
ريچارد:    هی مواظب باش چی داری می‌گی! مداركِ من هيچ ايرادی نداره /در جيب‌هاش دست می‌كند اما چيزی نيست/ من هرگز تو عمراَم كارِ غيرِ قانونی نكردم. مدارك‌اَم... صبح باهام بود.. حتما تو ماشين جا گذاشتم.
مايكل:    /از كنارِ پنجره/ تو فكر می‌كنی اون پليس‌ها كنارِ اون پژو چه‌كار می‌كنند؟
ريچارد:    خدایِ من تو ديگه كی هستی؟
مايكل:    تو چرا نمی‌فهمی می‌خوام ببرم‌اِت اون بالا بالاها
ريچارد:    من نصفِ شبا اون بالا بالاها هستم
مايكل:    چيزی كه من دارم می‌گم با بلندكردنِ چندتا دخترِ خيابونی فرق می‌كنه ابله!.. /ريچارد می‌خواهد چيزی بگويد/ می‌بيني كه همه‌چيز رو می‌دونم. پس به نفع‌اِت هست كه فقط راننده‌م نباشی. می‌خوام دوست‌اَم باشی
ريچارد:    می‌شه بپرسم منو از كجا پيدا كردی؟
مايكل:    ببينم تو از چيزی به اسمِ تروريسم سر در می‌آری؟
ريچارد:    واقعا شما چرا فكر می‌كنيد يك آمريكایی گاواِه؟
مايكل:    اگه لياقت‌اِت رو نشون بدی می‌تونم كاری بكنم كه اسم‌اِت تو تاريخ ثبت بشه
ريچارد:    تو از من چی می‌خوای؟
مايكل:    می خوام برام از يك دختر خواست‌گاری كنی!
ريچارد:    /مكث/ خب اين جكِ خوبی بود. حالا در عالمِ واقع چی می‌خوای؟
مايكل:    من يك دختر رو می‌خوام همين! می‌تونم دوست‌اِش رو هم به تو بدم.
ريچارد:    ممنون! من روزی بيش‌تر از سه‌نفر نمی‌تونم با كسی باشم. تا چهارماهِ آينده هم برنامه‌هام پراِه.
مايكل:    به هرحال می‌تونی انتخاب كنی؛ اون دخترهایِ سه‌تاییِ بدونِ مداركِ قانونی و البته يك عنوانِ جاسوسی هم به همه‌یِ اين‌ها اضافه می‌شه، يا رفاقتِ با من!
ريچارد:    من كشته‌یِ اين اخلاق‌اِت‌اَم خاورميانه‌یی!
مايكل:    تو يك آمريكاییِ اصيل هستی ريچارد. می‌دونستم.
ريچارد:    نه واقعا می‌خوام بدونم، تو چرا فكر می كنی يك آمريكایی گاواِه؟








4

صدایِ مايكل در تاريكی:    مثلِ حركتِ آهسته‌یِ تویِ فيلم‌ها بدونِ اين‌كه بخوام تمامِ تن‌ام به سمتِ كوچه‌یی چرخيد كه يه دختربچه‌یِ چهارساله رویِ زمين افتاده بود. پاهاش تير خورده بود. نمی‌دونم چه‌طور از زيرِ لايه‌هایِ خون كه تمامِ پاش رو پوشونده بود، تونستم رنگِ‌صورتیِ شلوارك‌اِش رو تشخيص بدم. درست وسطِ كوچه افتاده بود و دست‌هاش به سمتی دراز شده بود كه زنی هفت‌هشت متر دورتر، زيرِ دوتا جنازه می‌جنبيد و نمی‌تونست خوداِش رو بيرون بكشه. يكی از تانك‌هایِ ارتشِ مقدس داشت مستقيم به سمتِ دخترك می‌اومد. می‌دونم كه راننده‌ش نمی‌تونست دخترك رو ببينه. اما من می‌ديدم‌اِش. زن هم می‌تونست ببينه. انگار من جایِ زن لایِ جنازه‌ها تقلا می‌كردم و دست‌وپا می‌زدم اما اين‌قدر بدن‌اَم سنگين بود، اين‌قدر كاسه‌یِ زانوهام از فرطِ شكستن تكون نمی‌خورد كه فكر می‌كردم به جایِ رفتن به سمتِ دخترك ازاَش دور می‌شدم. يك لحظه در خوداَم نيرویی احساس كردم كه می‌تونه تانك رو از جا بكنه؛ آخرين نيرویِ آدمی قبل از مرگ،‌آخرين نيرویِ يك مادر قبل از مرگ. من در جسمِ ‌زن بلند می‌شدم با تمامِ توان‌اَم. اما قبل از اين‌كه پاهایِ سنگين‌اَم از زمين كنده بشه، قبل از اين‌كه چشم‌اَم بتونه چيزی رو ببينه، صدایِ شكستنِ جمجمه‌هایِ دختراَم رو زيرِ زنجيرهایِ تانك شنيدم. من به جایِ زن شنيدم و آخرين فريادِ عمراَم رو از حنجره‌یِ زن بيرون دادم. زن به جایِ من مرد و من رویِ صندلیِ جيپ تا ابد ثابت موندم. تا يك‌سال ديدنِ هر تانك، هر سرباز، هر اسلحه، صدایِ شكستنِ استخون‌هایِ تروتازه‌یِ يك دخترِ چهارساله رو با حجمِ انفجارِ يك بمبِ اتم تویِ ذهن‌اَم بيدار می‌كرد.









5
اتاقی در يك هتل
/ما از نيمه‌یِ مكالمه‌یِ مايكل با تلفن واردِ بحث شده‌ايم. او كمی كلافه است و سعی می‌كند برایِ قانع‌كردنِ خوداَش و مخاطب‌اَش همه‌چيز را مرور كند/
مايكل:    ببينم شما برایِ چی منو فرستاديد اين‌جا؟.. نه می‌خوام به خوداَم يادآوری كنم. نكنه من عوضی گرفتم همه‌چيز رو... آخه اين‌جور كه پيش می‌ريم انگار من مشكلِ آی‌كيو دارم... همين‌جوری‌اِه ديگه وگرنه جروبحث نداشتيم... ببين گوش كن.. نه تو گوش كن! من می‌گم همه‌یِ نشانه‌ها با هم می‌خونند.. دِ اگه قبول‌اِه پس... اصلا چرا من تنها با اين مساله روبه‌رو بشم. نمی‌شد مثلا همه‌چيز خيلی رسمی اتفاق بی‌افته... من عصبانی نيستم مناخيم! فقط می‌خوام درك كنی گيج شده‌م... خيلی‌خب خيلی‌خب.. يك‌بارِ ديگه مرور می‌كنم؛ بعله می‌فهمم تنها نيستم، كور كه نيستم ده‌تا چشم رو كه از تو سوراخِ دست‌شویی هم مراقب‌اَم هستند نبينم.. می‌فهمم اونا محافظِ من هستند، مراقبِ من هستند اما اينا مساله‌یِ من نيست مرد!.. من عصبانی نيستم.. باشه يك لحظه گوشی.. /سعی می‌كند بر خوداَش مسلط باشد. يك ليوان آب می‌خورد/ ببين! من اين‌جا چه‌كار می‌كنم؟.. آفرين! بايد يك دختر رو شناسایی كنم... بعد چه‌كار كنم؟... سعی كنم اون‌قدر به‌اِش نزديك بشم كه اطمينان پيدا كنم اون خوداِش‌اِه... براوو يعنی همون كسی‌ِاه كه دنبال‌اِش هستيم... منو خنگ فرض نكن مناخيم! می‌فهمم نبايد كسی از اين موضوع بویی... خدایِ من تو منو تا سرحدِ انفجار عصبی می‌كنی، انتظار داری خفه‌خون بگيرم؟... باشه، باشه. حالا اول من دختر رو پيدا كردم.. نه هنوز كاملا.. نه...يعنی هنوز نتونستم باهاش صميمی بشم.. يعنی چی دير نشه؟ مگه می‌خوام گوسفندِ قربانی بخرم مرد؟.. من خوب‌اَم مناخيم بذار بفهمم چه غلطی بايد بكنم. من فقط.. گوش كن.. من فقط يك سوآل دارم.. می‌خوام از خاخام بپرسی.. آيا در نشانه‌هایِ اون.. چه‌طور بگم.. /نفس‌زنان، عرق‌كرده/ باشه سعی می‌كنم.. ببين آيا اون.. منظوراَم اين‌اِه كه .. يعنی.. چند ثانيه دندون رو جگر بذار.. يعنی.. آيا احتمالا نشانه‌هایی.. كثافت دارم تمامِ سعی‌اَم رو می‌كنم. جرات نمی‌كنم به زبون بی‌آرم. آيا نشانه‌یِ.. خيلی‌خب.. آيا اون دختر می‌تونه گرايش‌هایی به هم‌جنس‌اِش داشته باشه؟ /سكوت/ الو.. الو.. پشتِ خطی؟.. يه چيزی بگو لعنتی، هستی؟... خوب‌اِه.. نه! يعنی.. می‌فهمم اين وحشت‌ناك‌اه ولی.. نه خوداَم چيزی نديدم. گفتم كه هنوز نتونستم خيلی به‌اِش نزديك بشم اما.. اين‌جا تویِ جمع‌هایِ دوروبری.. آره شايعه است اما.. باشه.. می‌دونم.. من می‌دونم بايد از كی كناره بگيرم از كی‌نگيرم. فقط می‌خوام مطمين بشم... باشه، باشه؟ خيلی‌خب.. به من اطمينان داری يا نه؟.. آره آره، به‌اِشون بگو من مراقبِ خوداَم هستم. اگر مطمين شدم حتا ثانيه‌یی هم مكث نمی‌كنم... اين‌جوری كه می‌گن با دوست‌اِش با هم زنده‌گی می‌كنند... سعی می‌كنم ته‌وتویِ قضيه رو... الو.. الو.. الو... لعنتی! الو... خدایِ من اين ديگه چه وضعی‌اِه... لعنت به اين اروپایِ متحد!

6
در ادامه؛ مايكل دارد قهوه‌اَش را می‌خورد كه ريچارد وارد می‌شود
ريچارد:    هی پسر می‌دونی برایِ چی قبول كردم كمك‌اِت كنم؟ ها؟ به‌اِم بگو، به‌اِم بگو می‌دونی يا نه؟ نه نه نه! اشتباه نكن! يك امريكایی تا چيزی رو خوداِش نخواد، نمی‌پذيره حتا اگه پایِ اعتباراِش وسط باشه. تو فكر كردی برایِ من اهميتی داره كه يك مشت پليسِ خنگِ پاريسي منو بگيرن؟ نه جدی فكر كردی من اين‌قدر احمق‌اَم كه باوراَم بشه تو مثلا يه كاره‌یی هستی با اون چند اطلاعاتِ نصف‌ونيمه؟ واقعا مايكل تو چرا فكر می كنی يه آمريكایی گاواِه؟ بگو زودباش! درباره‌یِ من چی فكر می‌كنی؟ بگو چرا به‌اِت كمك می‌كنم؟ احمق‌اَم نه؟ پس چی؟ بذار خوداَم بگم! تا آخرِ عمراِت نمی‌تونی حدس بزنی. چرا؟ چون تو يه آمريكایی نيستی! درست‌اِه اين چيزی‌اِه كه می‌خوام بگم؛ من اين‌جام.. يعنی می‌خوام بگم من به تو كمك می‌كنم چون تو يك خرِ تمام‌عياری! /مايكل حتا تكان نمی‌خورد/ بشين سرِجات و خوب گوش كن ببين چی می‌گم! هيچ آدمِ عاقلی برایِ يه خوابِ ابلهانه كه يك شب تو تلاويو از يه دخترِ فرانسوی ديده پا نمی‌شه اين‌همه راه رو بی‌آد پاريس. اين كار فقط از عهده‌یِ يك الاغ بر می‌آد. و تو همينی هستی كه گفتم. من به تو كمك می كنم چون تو مثلِ خوداَم هستی! پس نيازی به تشكر نيست. آروم باش و قهوه‌ت رو با آرامش بخور؛ تا قطره‌یِ آخر.
مايكل:    /با آرامی در حالی‌كه قهوه‌اش را رویِ ميز می‌گذارد/ تونستی چيزی پيدا كنی؟
ريچارد:    اگه من رو هم به يه قهوه مهمون كنی، به‌اِت می‌گم كه يك امريكایی يا كاری رو نمی‌پذيره يا اون كار انجام‌شده‌است
مايكل:    ريچارد تونستی چيزی بفهمی؟
ريچارد:    يه ضرب‌المثلِ جاماييكایی هست كه می گه تو حال‌اَم رو به هم می‌زنی!
مايكل:    /با همان آرامی/ مجبوراَم سوآل‌ام رو تكرار كنم؟
ريچارد:    لازم نيست. تو با اين قيافه همه‌یِ احساس‌ام رو نابود كردی! اميدواراَم دختره هم مثلِ خوداِت باشه تا بفهمی ما چه موجودی رو تحمل می‌كنيم.
مايكل:    ما؟
ريچارد:    من! چه فرقی می‌كنه؟ مهم اين‌اِه كه اون دختر تا حالا به هيچ مردی محلِ سگ هم نذاشته. عجيب نيست؟ برخلافِ دوست‌اِش كه خوش‌مشرب و زودجوش هست، اون رو با مقاديرِ فراوانی كره و عسل هم نمی‌شه خورد. تنها جمله‌یی كه از زبانِ اون در برابرِ پيش‌نهاداتِ پسران و مردانِ اطراف شنيده می‌شه اين‌اِه؛ من مونيك رو دارم. اون تنهایی‌م رو به حدی پر می‌كنه كه نيازی به يك غريبه نداشته باشم.
مايكل:    مونيك؟
ريچارد:    همون دوست‌اِش كه باهاش زنده‌گی می‌كنه.
مايكل:    پس يعنی واقعا اون به جنسِ.. موافق...
ريچارد:    چيزی كه از دوروبری‌ها شنيدم همين بود اما نظرِ مونيك چيزِ ديگه است
مايكل:    مگه تو با مونيك حرف زدی
ريچارد:    گفتم كه خيلی خوش مشرب‌اِه... راستی اين مونيك اتفاقا خيلی هم خوش‌گل‌تراِِه.. پيش‌نهاد می‌كنم گاه‌گاهی نگاش كنی بد نيست.
مايكل:    پرسيدم تو با مونيك حرف زدی؟
ريچارد:    وقتی پرسيدم به نظر می‌آد دوست‌اِت از هرچی مرداِه بداش می‌آد خنديد. تقريبا بيست‌دقيقه می‌خنديد.
مايكل:    و بالاخره؟
ريچارد:    چه‌قدر می‌دی بگم چی گفت؟
مايكل:    سر به سرِ من نذار ريچارد!
ريچارد:    من هم آدم‌اَم مرد! من احتياج به سرگرمی دارم خاورميانه‌یی!
مايكل:    اين‌قدر به من نگو خاورميانه‌یی
ريچارد:    خيلی خب باشه. اون از مردایِ معمولی خوش‌اِش نمی‌آد. خوردن، خوابيدن، كاركردن، تفريح، مسافرت.. اينا چيزایی‌اِه كه می‌تونه در كنارِ مونيك هم داشته باشه پس احتياجی به يك مرد نيست
مايكل:    پس...
ريچارد:    من هم همين رو پرسيدم؛ آيا چيزی كه نزدِ يك مرد يافت می‌شه تو مونيك! می‌تونی براش فراهم كنی؟.. و باز خنده؛ بيست‌دقيقه خنده..
مايكل:    خب..؟
ريچارد:    اون يك ايده‌آليستِ حسابی‌اِه. دنبالِ مردی می‌گرده كه يك فكرِ خارق‌العاده داشته باشه، يك مردِ استثنایی با يك ايده‌یِ استثنایی. می بينی چه موجودِ ديوانه‌یی‌اِه
مايكل:    گفتی فكرِ خارق‌العاده؟
ريچارد:    من البته نتونستم بفهمم اين فكر نتيجه‌یِ گرايش‌هایِ اون به هم‌جنس‌اِه يا اين فكرا باعث می‌شه در نظرِ مردم هم‌جنس‌گرا جلوه كنه.
مايكل:    من بی‌نظيرترين ايده‌یِ دنيا رو براش دارم ريچارد! شك نكن كه به من نه نخواهد گفت.
ريچارد:    تو هم آخه خيلی عقلِ درست‌حسابی نداری. با اين‌همه چرا نمی‌ری اين ايده‌ت رو به‌اِش بگی؟
مايكل:    من عادت ندارم از كسی نه بشنوم. حق بده كه اول سبك سنگين كنم بعد.
ريچارد:    اگه فكرات اين‌قدر بزرگ هست كه بلندپروازی‌هایِ اون رو اقناع كنه، پس شروع كن! باهاش ازدواج كن! خيلی زود؛ حالا!
7

آپارتمانِ انجل

آنجل:        اون يه ديوانه‌ي تمام عياراِه مونيك!
مونيك:        بايد پديده‌ي قرن باشه كه تونسته آنجلا ژارِِ بدون قلب رو تور كنه
آنجل:        من كه چشم‌هام مثل چشم‌هايِ مونيكا خوشگله سگ نداره كه هر روز پاچه‌ي يكي رو بگيرم
مونيك:        ديگه تموم شد دختر. مي‌خوام سگ‌اِه رو قلاده كنم
آنجل:        اوه چي‌شده؟ گذرِ مونيكاي من به واتيكان افتاده يا كسي پيدا شده كه سگ‌اِه رو رام كرده
مونيك:        اين ديگه از اسراراِه. راستي اين پسره كسي تا حالا يادش نداده لبخند بزنه، گاهي به‌اِش مي‌آد‌ها!
آنجل:        گفتم كه محشراِه مونيك! مي‌گه من براي شادماني به دنيا نيومدم؛ اومدم كه كارهاي بزرگ انجام بدم
مونيك:        هم‌پياله‌ي بتهوونِ بزرگ
آنجل:    يه آلماني واقعي! به قول خودش در عصر اضمحلالِ ژرمن‌ها، آلمانيِ واقعي بودن كاري‌اِه كه از عهده‌ي هر كسي بر نمي‌آد
مونيك:    تو هم ديگه زيادي تحويل‌اِش مي‌گيري. با اون اسم عجيب غريب چي بود اندي...
آنجل:    آندرياس دتمارهاينتس. كجاش عجيب‌اِه؟
مونيك:    نمي‌دونم به نظر‌اَم عجيب‌اِه ديگه. مثلِ خوداِش. اصلاً كسي رو مي‌بينه؟ چشماش همه‌جا هست غير از جايي كه جسم‌اِش حضور داره.
آنجل:    دورها رو ببين! نزديك رو كساني هستند كه جات ببيند.
مونيك    اوه مگر اين‌كه يه فيلسوف از پسِ اين انجلاي بدون قلبِ من بر بي‌آد.
آنجل:    اصلاً تو چه طور مي‌توني با يه يهودي قاطي بشي
مونيك:    بي انصاف نباش انجل... حداقل تو خودت نصف و نيمه يهودي هستي
آنجل:    فرق مي‌كنه... اون خود اسراييل‌اِه دختر
مونيك:    آي گفتي!
آنجل:    نگفتي چرا مايكل؟
مونيك:    مادر بزرگ‌اِش يه يهوديِ امريكايي‌اِه... تصورش رو بكن اسم پدرِ بوكسوراِش رو گذاشته روي نوه‌ش... بامزه نيست؟
آنجل:    تو ديوونه شدي مونيك!
مونيك:    براي چي؟ براي اين‌كه به اون آلمانيِ ماشيني‌ت نمي‌خندم. مايك سرتاپاش قلب‌اِه!
آنجل:    اينو اگه به پدراَم می‌گفتی يك ساعت تمام مي‌خنديد. پدراَم مي‌گفت ماها فقط قلب نداريم، برادران صهيونيست‌اِمون چشم هم ندارند...








8
اتاقِ هتل
/مايكل در تنهایی برایِ خوداش قهوه درست می‌كند و با پخش‌كننده‌یِ هم‌راه موسيقی گوش می‌كند/
صدایِ مايكل:    آيا تو زيبا بودی انجل؟ باور كن هنوز هم نمی‌تونم بفهمم. كاش مونيك اين‌جا بود و كمك‌اَم می‌كرد. هرچند علاقه‌یِ اون به تو چيزی كم از من نداشت و اين يك قضاوتِ عادلانه رو.. هه.. می‌بينی چه تعبيری‌اِه؟ قضاوتِ عادلانه در باره‌یِ زيباییِ تو. من به تقدير اعتقادی ندارم. از وقتی هم با مناخيم كار می‌كنم برام احساسات نسبت به يك زن همين‌قدر احمقانه است كه اين تعبيرِ قضاوتِ عادلانه درباره‌یِ زيبایی. اصلا قرار اين نبود. حتا نمی‌دونم اين صحبت‌ها راست بود يا نه. به همه‌چيز شك كردم. حالا هم شك دارم انجل! ما برایِ چی مبارزه می‌كنيم؟ برایِ احيایِ يهود يا برایِ نابودیِ غيرِ يهود؟ می‌دونی حتا گاهی شك سراغ‌اَم می‌آد كه آيا هيچ ارتباطی بينِ پدربزرگِ تو با خاخام‌هایی كه منو فرستادن نبوده؟ خدا منو ببخشه اما ديواره‌یِ يقين كه ترك برداشت، شك مثلِ خوره تمامِ رابطه‌هایِ متافيزيكی رو از ريشه فرو می‌ريزه. اگرچه در يك مورد ترديد ندارم. اگر قرار باشه واقعا پسری فرشِ راهِ مسيح رو پهن كنه بي‌شك از رحمِ زنی چون تو بايد زاده بشه. تا اين‌جایِ پيش‌گویی‌ها درست بود. مطمين‌اَم. اما اونا فقط به يك دليل من رو برایِ انتقالِ تو به اورشليم فرستاده بودند اين‌جا؛ من در برابرِ وسوسه‌یِ زنان تسخيرناپذير بودم. من به تقدير اعتقاد ندارم اما...
9

در يك رستوران

آنجل:    هميشه دل‌اَم مي‌خواست در كنار مردي باشم كه برام خاطره‌ي شواليه‌ها رو زنده كنه. حالا جلويِ تو نسشته‌م و دست و پام رو گم كرده‌م. دست خودم نيست مي‌خوام هيجان‌زده نباشم اما...
اندي:    اين قصه نيست آنجل! واقعيت‌اِه، يك واقعيت سخت!
اندي:    من از واقعيت متنفراَم. به اندازه‌ي كافي رنجِ واقعيت رو تحمل كردم. من مي‌تونم با تو باشم اندي!
اندي:    /مكث/ تو از كجا مي‌آيي؟ كجا هستي؟ يه هو چه جوري جلوي راه‌اَم سبز شدي كه هر چي به خوداَم فشار مي‌آرم كه اين ماموريت شوخي بردار نيست نمي‌تونم كناراِت بذارم.
آنجل:    مونيك مي‌گه من خيلي روياپردازاَ‌م. مي‌گه من تويِ كتاب‌هايي زنده‌گي مي‌كنم كه اشباح و ارواح از صفحه صفحه‌ش بالا پايين مي‌رن. اون نمي‌تونه بفهمه چي بر من گذشته
اندي:    من هم نمي‌تونم بفهمم... چرا چيزي برام نمي‌گي
آنجل:    اهميتي نداره. مهم اين‌اه كه از دروغ بداَم مي‌آد، از تعصب متنفراَم، از دنيايي كه يك نفر برايِ كمك به هم‌سايه‌ش فكر هم نمي‌كنه بي‌زارم. تو بودي كتاب‌خونه‌ت بهترين جايِ جهان نبود؟
اندي:    /مكث/ مردم يه چيزايي درباره‌ت مي‌گن
آنجل:    تو هم مي‌گي؟
اندي:    من فقط از چيزهايي كه مردم مي‌گن به اندازه‌يي كه پيش‌وا از يهودي‌ها بد‌آِش مي‌اومد متنفراَم
آنجل:    يهودي‌ها هم آدم‌آند، نيستند؟
اندي:    همه آدم‌آند مي‌بيني كه قانون جنگل حكم‌فرمااست.
آنجل:    و تو فكر مي‌كني همه‌ي اين‌ها تقصير يهودي‌ها است
اندي:    من الان فقط مي‌خوام از تو حرف بزنيم.
آنجل:    من مي‌گم همه‌ي آدم‌ها حق انتخاب دارند. هر كسي هر جوري دل‌اِش مي‌خواد زنده‌گي مي‌كنه
اندي:     اما اين رابطه‌ها طبيعي نيستند
آنجل:    تو فكر مي‌كني چرا يك زن رويِ خواسته‌هايِ دروني‌ش پا مي‌زاره و به اين نتيجه مي‌رسه كه يك زنِ ديگه بيش‌تر راضي‌ش مي‌كنه تا يك مردِ ديگه.
اندي:    حتا حرف‌زدن هم در مورداِش چندش‌آوره
آنجل:    براي اونا مرد‌ها تكرار يك كثافت‌اَند، تكرارِ هرزه‌گي، تكرارِ جنايت.
اندي:     برايِ تو‌چي؟
آنجل:    من درك‌اِشون مي‌كنم. نمي‌پسندم اما درك‌اِشون مي‌كنم. اگه اين روش رو مي‌پسنديدم اين‌جا نبودم، پيشِ تو! بودم؟
اندي:    پس اين مونيك اين وسط...
آنجل:    هيچ وقت در موردِ اون چيزي ازاَم نپرس. هيچ وقت. باشه؟ بذار مثل كتاب‌هاي سلحشوري يك راز داشته باشيم.
اندي:    /لبخند- مكث/ مي‌دوني! اگه هيتلر مي‌تونست بپذيره كه زن مانع نيست، كه اطمينان‌بخش‌اِه، كه.. پشتبيان‌اِه، حالا ديگه به وجود من نيازي نبود. خيلي وقت پيش دنيا رو يك‌پارچه كرده بود.
آنجل:    /سكوت/ آب ميوه‌ت رو بخور!




















10

/در همان رستوران/

ريچارد:    نگفتم قبل از هر اتفاقي برو باهاش حرف بزن؟
مايكل:    من از اين كثافتِ آلماني بداَم مي‌آد
ريچارد:    شما معمولاً از آلماني‌ها بداِتون مي‌آد، به طور كل!
مايكل:    گوش كن ببين چي مي‌گم آمريكاييِ عوضي! اگه يك بار ديگه مزخرفات نازيسم و يهود رو برام تكرار كني كاري مي‌كنم كه از راه‌رفتن پشيمون بشي چه برسه به راننده‌گي كردن تو خوشگل‌ترين شهر اروپا!
ريچارد:    پاريس خوشگل‌اِه؟!
مايكل:    ديوانه‌م نكن عوضي!
ريچارد:    هي هي هي هي! آروم باش! آروم. من تسليم‌!... تو چرا نمي‌فهمي من الان مساله‌م اون آلماني يا هر چيز ديگه‌يي نيست. مشكل من مونيك‌اِه
مايكل:    مونيك؟
ريچارد:    ببينم تو طلسمي چيزي با خودت داري؟
مايكل:    طلسم؟ چرا چرت و پرت مي‌گي؟
ريچارد:    عزيزم تو راه مي‌ري پشت سر‌اِت دخترا جنازه مي‌شن
مايكل:     نمي‌فهمم
ريچارد:    ببينم تو توي تل‌آويو دوست دختري، معشوقي چيزي نداري واقعاً؟
مايكل:    من وقت اين كارا رو ندارم
ريچارد:    مونيك خاطرخواه‌اِت شده
مايكل:    چي؟
ريچارد:    وقتي بهت مي‌گم پا پيش بذار چرنديات براي من سرهم مي‌كني كه چه مي‌دونم غرور مسخره‌ت جريحه‌دار مي‌شه. شما خاور ميانه‌يي‌ها حال‌اَم رو به‌هم مي‌زنيد.
مليكل:    مزخرف نگو اصل موضوع رو توضيح بده
ريچارد:    اصل موضوع همين‌‌اِه كه گفتم
مايكل:    تو اينو از كجا مي‌دوني؟
ريچارد:    تو از من مي‌خواي جيك و پيك‌اِشون رو در بي‌آرم اون‌وقت مي‌گي از كجا مي‌دونم؟
مايكل:    گفتم از آنجل بفهمي نه از مونيك
ريچارد:    فعلاً تنها راه نفوذ به آنجل مونيك‌اِه
مايكل:    خب اين چه ربطي داره؟ خيلي‌هاي ديگه هم ممكن‌اِه به من علاقه‌مند باشند دليل نمي‌شه
ريچارد:    نه وقتي همه چيز رو به آنجل گفته باشه
مايكل:    يعني چي؟
ريچارد:    اگه من مي‌دونستم تو با اين همه آي‌كيو چه‌طور فرستادن‌اِت اين ماموريت...
مايكل:    حرف‌اِتو بزن!
ريچارد:    اون به آنجل گفته كه به تو علاقه‌منده و تو هم نشون دادي ازاَش بداِت نمي‌آد
مايكل:    من غلط كردم
ريچارد:    اتفاقي‌اِه كه افتاده... آروم باش! بايد از همين مساله هم استفاده‌ت رو بكني
مايكل:    /در فكري عميق/
ريچارد:    ظاهراً همه چيز به‌هم ريخته است اما مي‌شه يه كاري كرد
مايكل:    چه جوري؟
ريچارد:    بذار همون جوري فكر كنه كه مي‌خواد
مايكل:    كي؟
ريچارد:    مونيك











11

آپارتمان آنجل

مونيك:    /با هيجان توضيح مي‌دهد/ آنجل باور كن اين آخري‌ش‌اِه، قسم مي‌خورم. همه‌ي اونايِ ديگه جلوي‌اِش بچه‌بازي به حساب مي‌آد. يه تيكه‌یِ تمام عياراِه... لنگه‌ي همون آلماني بدون قلبِ خوداِت
آنجل:    آي حواس‌اِت باشه‌ها!
مونيك:    آنجل يه جوري حرف مي‌زنه آدم فكر مي‌كنه وسط ابر‌ااست.
آنجل:    عزيز‌اَم هر كسي يه ذره ادبيات سراِش بشه مي‌تونه تو رو با خوداِش به ابرا ببره
مونيك:    نه اين فرق مي‌كنه. قسم مي‌خورم.
آنجل:    خيلي خوب باور مي‌كنم. عزيزاَم من از خدام‌اِه خواهر‌اَم/ يك لحظه مي‌ماند/ دوست‌اَم به‌ترين كسي كه توي دنيا دارم به اون چيزي كه مي‌خواد برسه.
مونيك:    يه جوري از اورشليم حرف مي‌زنه، انگار خود قديس‌هايِ عهدِ عتيق رو به‌روت نشستند
آنجل:    اورشليم؟
مونيك:    نگفتم. امروز فهميدم عين خود‌اِت يهودي‌اِه
آنجل:    من يهودي نيستم
مونيك:    تو اصلاً مذهبي داري؟
آنجل:    من مذهب خودم رو دارم.
مونيكك    تصوراِش رو بكن ماه عسل كنار مقبره‌هاي هزار ساله‌ي اورشليم بي‌نظير نيست؟
آنجل:    من آتن رو ترجيح مي‌دم يا حداقل رم.
مونيك:    اون خود متافيزيك‌اِه دختر!... آنجل!... آنجلايِ من! تو دل‌خوري!
آنجل:     تو از من خسته شدي؟
مونيك:    ديوونه من دوست‌اِت دارم. براي ابد... ببينم تو با اون آلماني‌سنگي رو هم ريختي از من بد‌اِت اومده بود. آره ديگه لابد خسته شده بودي كه حالا اين جوري فكر مي‌كني
آنجل:    من نمي‌خوام تو رو ترك كنم
مونيك:    /سكوت/ تو تا ابد در قلب من‌اي... هيچ‌كس نمي‌تونه فاصله‌ي من و تو باشه
آنجل:    من دل‌اَم شور مي‌زنه مونيك
مونيك:    قسم مي‌خورم هرجا برم كنارِ تو باشم... اصلاً شرايط‌اَم رو همين مي‌گذارم
آنجل:    يعني همه چيز... تموم شده؟
مونيك:    همه چيز كه نه... اما... من دوست‌اِت دارم آنجل
آنجل:    من هم دوست‌اِت دارم. تا ابد هر جا كه باشي! / هم‌ديگر را در آغوش مي‌گيرند/









12

صدايِ مايكل:    من فقط قرار بود مثلِ يك دوست تو رو ببرم اورشليم. همين! پس چرا مثل همه‌ي ماموريت‌هاي ديگه‌چشم و گوش بسته، شبيهِ بقيه برام يك بسته‌ي امنيتيِ خشك و خالي نبودي؟ درست‌اِه من به تقدير اعتقاد ندارم. اين سفر هم يك سفر معموليِ كاري‌اِِه با اين تفاوت كه تو يك بسته‌ي معمولي نيستي! وقتي به‌اِم گفتند كه تو چه قيمتي داري از ساده لوحي‌شون خنده‌م گرفته بود. يك دهه از  هزاره‌ي سوم گذشته و پيش‌گويي‌هايِ عهد عتيقي تحويل ما مي‌دادند اما حالا ... باور كن توي آينه به خوداَم مي‌خندم وقتي مي‌بينم من دارم حرف‌هاي يه مشت پيرمرد رو تكرار مي‌كنم كه كاري جز دعا خوندن ندارند. اما انگار بايد آينه رو بشكنم و از اين به بعد به تو نگاه كنم... اَه... پس اين آلمانيِ كثافت از كجا پيداش شد كه هرچي تويِ ذهن‌اَم بافته بودم رشته كرد.





13

آپارتمانِ آنجل- آندرياس

آنجل:    توچه‌طور با اين دلِ نازك‌اِت مي‌توني اين‌قدر بي‌رحم باشي؟ مگه يهودي‌ها چه فرقي با مسيحي‌ها يا بودايي‌ها دارند؟
اندي:    فرقي ندارن؟
آنجل:    خب همه‌جا آدم خوب و بد پيدا مي‌شه
اندي:    يعني تو نمي‌بيني دارند همه‌ي دنيا رو مي‌گيرند؟
آنجل:    اگه يك فرقه از يك مذهب مرتكب خطا بشه كه تمام اون مذهب رو تكفير نمي‌كنند
اندي:    اصلاً تو چرا از يهودي‌ها دفاع مي‌كني؟
آنجل:    من از كسي دفاع نمي‌كنم فقط مي‌گم آدمي كه مي‌خواد همه‌ي مردم دنيا رو نجات بده بينِ كسي استثنا قايل نمي‌شه. اين از شان‌اِش به‌دوراِه.
اندي:    من دوست دارم دنيا از دست اين لعنتي‌ها نجات پيدا كنه
آنجل:    اصلاً يه چيزي... اگه من يهودي بودم تو چه مي‌كردي؟
اندي:    حرف‌اِش هم نزن
آنجل:    نه جدي دارم مي‌پرسم
اندي:    نمي‌خوام از اين شوخي‌ها باهام بكني
آنجل:    يه لحظه گوش كن!
اندي:    من كار دارم انجل
آنجل:    ببين من مي‌خوام يه چيز ديگه بگم...
اندي:    تصور‌اِش هم اذيت‌اَم مي‌كنه...
آنجل:    اندي خواهش مي‌كنم.... مساله اين نيست. /سكوت/ ببين تو منو دوست داري! حالا فرض كن من يهودي‌اَم... باز هم منو دوست داري. غير از اين‌اِه؟
اندي:    گفتم نمي‌خوام چيزي بشنوم
آنجل:    تو نمي‌توني از همه متنفر باشي اندي!
اندي:    ببين!... من مي‌تونم بفهمم كه همه‌ي مردم يعني يهودي‌ها بد نيستند كه حتا خيلي‌هاشون آدم‌هاي بزرگي هم هستند اما... اما قضيه... مربوط به يه جور اعتقاد‌اِه... يه جور...
آنجل:    ايديولوژي...
اندي:    شايد... تو نگاه كن! آيا همه‌ي عرب‌ها بد‌اَند؟
آنجل:    نه!
اندي:    اما نگاه اروپايي‌ها به عرب‌ها چه‌جوري‌اِه... يا آمريكايي‌ها... اونا از اسلام بد‌اِشون مي‌آد چون القاعده مسلمون‌اِه... مي‌بيني! من نمي‌تونم... يعني مي‌خوام اما نمي‌تونم با يهودي‌ها كنار بي‌آم... من ده‌برابرِ احساسي كه هيتلر نسبت به يهودي‌ها داشته يا به‌اِش نسبت داده‌ند، از صهيونيست‌ها متنفرم
آنجل:    اما توي همين صهيونيست‌ها هم...
اندي:    به اندازه‌ي كافي از سياست حرف زديم... به اندازه‌ي كافي از سياست حرف خواهيم زد. حالا وقت‌اِش نيست... حالا مي‌خوام از تو حرف بزنم...
آنجل:    اگر در موقعيتِ انتخاب قرار بگيري...
اندي:    تو نمي‌توني يهودي باشي دختر!















14

رستوران

مايكل:    شما يه جوري حرف مي‌زنيد انگار توي عمر‌اِتون كتاب مقدس نخونديد.
آنجل:    خب من كتاب‌هايي رو مي‌خونم كه در ارتباط با كاراَم باشند. من معماراَم، كاهن نيستم.
مايكل:    واقعاً شما فكر مي‌كنيد تعاليمِ كتابِ مقدس بايد شغلِ آدم‌ها رو هم تعيين كنه يا ارتقا بده. من تصوراَم اين‌اِه كه اين تعاليم براي سعادتِ انسان‌ها و به‌‌بودِ زنده‌گي شخصي و عمومي‌شون كاربرد پيدا مي‌كنه.
آنجل:    من زنده‌گيِِ خوبي دارم
مايكل:    نه نه نه منظورم صرفاً مادي نيست.
انجل:    ببينيد آقاي بگين!
مايكل:    لطفاً مايكل صدام كنيد.
آنجل:    ببينيد آقايِ مايكل! من زنده‌گي خوبي دارم. كار‌اَم رو دوست دارم، لذت مي‌برم، خوش مي‌گذرونم. به وقت‌اِش به احساسات‌اَم اجازه مي‌دم خوداِش رو نشون بده، به وقت‌اِش تفريحات‌اَم رو دارم، انجمن‌هايِ انساني‌م رو دارم. بنابراين گمان نمي‌كنم نيازي به تعاليمِ عهدِ عتيقي داشته باشم
مايكل:    به هرحال هر يهوديِ مومني...
آنجل:    من يك يهوديِ مومن نيستم. اصلاً يهودي نيستم. يعني راست‌اِش رو بخوايد هيچ ايديولوژيِ مذهبي ندارم
مايكل:    ايديولوژي؟... من ادعايِ داشتنِ چنين چيزي رو كردم؟
آنجل:    يعني اون چيزي رو كه باعث مي‌شه شما يك نظامِ همه‌گير درست كنيد ايديولوژي نيست
مايكل:    اما در هر صورت شما از يك خانواده‌ي اصيلِ يهودي هستيد... اصالت هم...
آنجل:    اصالت هم از اون واژه‌هايي‌اِه كه در اين مملكت سال‌ها پيش در قرون وسطا مدفون شده. اصلاً شما چيزي به نام قرون وسطا مي‌شناسيد. مي‌خوام بگم كشور شما در قرون وسطا كجا بوده؟
مايكل:    اين يكي از اون دلايلي‌اِه كه...
آنجل:    شما فكر نمي‌كنيد قهوه‌ش يه مزه‌ي بدي مي‌ده؟
مايكل:    چي؟
آنجل:    قهوه... اين‌جا قهوه‌هاش حرف نداره اما نمي‌دونم چرا امروز يه مزه‌ي ناجوري مي‌ده
مايكل:    اين هم از بدشانسي‌هايِ تاريخيِ مااست ديگه.
آنجل:    كاش مي‌گفتيد مونيكا هم بي‌آد...
مايكل:    راست‌اش من... خب... مي‌شه يه سوالِ خصوصي بپرسم خانم ژار؟
آنجل:    خصوصي؟
مايكل:    شما چه رنگي رو بيش‌تر از همه دوست داريد؟
آنجل:    اين همون سوال خصوصي‌اِه هست؟
مايكل:    نه! چه‌طور بگم... شما تا حالا كسي رو دوست داشتيد؟ منظورام اين‌اِه كه...
آنجل:    آها پس قضيه‌ي مونيكا است
مايكل:    نه! يعني... ببينيد... من بايد كلماتِ مناسب پيدا كنم...
آنجل:    شما توي قرن بيست‌ويكم زنده‌گي مي‌كنيد آقاي مايكل. اين‌جا فرانسه است. آدم‌ها در يك ثانيه عاشقِ دوهزار نفر می‌شن و هم‌زمان در آنِ واحد به هزارونه‌سدونودونه نفر خيانت مي‌كنند.
مايكل:    نه! نه! نه منظوراَم اين نيست. يعني... ببينيد اين يه جورايي فرق مي‌كنه. بذاريد همه چيز رو از اول بگم، يه جور... ماموريتِ تعيين شده... يك رسالتِ ازلي...
آنجل:    چه قدراين روزا اين ماموريت ازلي ابدي مد شده
مايكل:    نه نه! اصلاً چيزي كه مي‌خوام بگم اين نيست... بايد سعي كنم واضح... آخه هر كلمه‌ي نادرستي ممكن‌اِه ايجاد سوء‌تفاهم كنه...
آنجل:    باور كنيد دوست داشتنِ مونيكا اصلاً به منطق و ماموريت و اين چيزا ارتباطي نداره. شما كافي‌اِه تو چشاش زل بزنيد و به‌اِش بگيد دوست‌اِت دارم. اون فوراً فرياد مي‌زنه؛ خداي من اين فوق‌العاده است هنوز مردانِ رمانتيكي وجود دارند كه بفهمند چرا بايد يك زن رو دوست داشت.
مايكل:    نه! انگار باز بد حرف زدم... اين به گمان‌اَم يه جور تقدير‌اِه... يعني... شما به تقدير اعتقاد داريد؟ يه تقدير تاريخي...
آنجل:    من؟... خب من نه... ولي اتفاقاً يكي به نفع شما است چون مونيكا اعتقاد داره...
مايكل:    /كنترل‌اَش را از دست مي‌دهد/ گورِ باباي مونيكا... كي از مونيكا حرف مي‌زنه... اصلاً كي به اون اهميت مي‌ده... من منظوراَم خودِ شماييد خانم!
آنجل:    /در يك سكوت طولاني ناگهان از سر ميز بلند مي‌شود با خشم، كه برود/
مايكل:    من معذرت مي‌خوام... يك لحظه كنترل‌ِ خوداَم رو از دست دادم... خواهش مي‌كنم بمونيد.
آنجل:    /چند ثانيه مكث، دوباره بر تصميم‌اَش پافشاري مي‌كند يك قدم دور مي‌شود/
مايكل:    اگه بريد مجبورمي‌شم كاري بكنم كه تا حالا نديديد. همين‌جا تو پاتون مي‌افتم. پس خواهش مي‌كنم نريد. براي چند دقيقه... دست خوداَم نبود...
آنجل:    /با بي‌ميلي برمي‌گردد و مي‌نشيند/
مايكل:    قبول دارم. رفتاراَم احمقانه بود
آنجل:    واقعاً كه! بي‌شرمانه است
مايكل:    اين كه شما رو دوست دارم؟
آنجل:    اين كه روحِ يك دخترِ پاك و سرزنده رو به بازي بگيريد. مونيكا فكر مي‌كنه...
مايكل:    من هرگز چيزي به مونيكا نگفتم خانم!
آنجل:    چه اهميت داره... آيا اون‌قدر حرف‌هايِ قشنگ براش نزديد كه تصور كنه يك بار ديگه به عصرِ شواليه‌ها برگشته؟
مايكل:    مونيكا اون كسي نبود كه دنبال‌اِش بودم
آنجل:    چه تضميني وجود داره كه من همون كسي باشم كه دنبال‌اِش بودين.
مايكل:    همه‌ي نشانه‌ها با شما مي‌خونه
آنجل:    نشانه‌ها... خداي من! منظور‌اتون چي‌اِه...
مايكل:    خواهش مي‌كنم به من فرصت بديد براتون حرف بزنم.
آنجل:    من زياد وقت ندارم. بايد كسي رو ببينم.
مايكل:    سعي مي‌‌كنم خيلي زود خلاصه‌اش كنم... ببينيد... من بي‌خودي راه نيفتادم تو اين شرايطِ حساس، كشورم رو ترك كنم بي‌‌آم اين‌جا... همه چيز از قبل پيش‌بيني شده بود.
آنجل:    شما يهودي‌ها!...
مايكل:    اين يك پيش‌بينيِِ عهد عتيقي‌اِه خانم!... شايد براي شما خيلي مسخره به نظر بي‌آد اما اگه مدتي زمان به من بديد به‌اِتون ثابت مي‌كنم. دوست داشتنِ من مربوط به حالا نيست. ما برگزيده هستيم. همه‌ي نشانه‌ها با شما مي‌خونه... چه‌طور بگم... شما بايد آماده‌گي‌ش رو داشته باشيد. ببينيد! از ازدواج من و شما پسري به دنيا مي‌آد كه همه‌ي بدشانسي‌ها و مشكلات و كم‌بود‌هاي تاريخيِ يهود رو يك بارِ ديگه احيا مي‌كنه... از نيل تا فرات.
آنجل:    /پس از چند ثانيه كه به او نگاه مي‌كند/ براي مونيك هم از اين حرف‌ها زدين ديوانه شده
مايكل:    مونيك يك اشتباه ابلهانه از طرف من بود... نشانه‌هايي كه كاهنانِ اعظم به من داده بودند رو عوضي تفسير كردم.
آنجل:    و حالا فكر مي‌كنيد، در مورد من صدق مي‌كنه
مايكل:    به همان وضوحي كه رستاخيز مسيح و احياي دوباره انسان حقيقت داره... تصوراِش رو بكن آنجل! صد‌ها سال‌اِه كه همه منتظر چنين واقعه‌يي هستند.
آنجل:    و اين واقعه رو فقط شما مي‌دونيد...
مايكل:    حق داريد باور نكنيد. حق داريد شك داشته باشيد. اما ملاقات با مردان مقدسي كه توي تلاويو منتظرِ شما هستند همه‌ي رازها رو براتون كنار مي‌زنه. من هم كم‌تر از شما بي‌ايمان نبودم به اين قضايا... اصلاً گفتني نيست... شما بايد با من بي‌آيد...
آنجل:    بايد...؟
مايكلك    اگر براي ظهور مسيح فرش قرمزي نياز باشه، پسر ما اون فرش رو پهن مي‌كنه از نيل تا فرات آنجل!
آنجل:    خداي من... شما حال‌اِتون خوب نيست!
مايكل:    چرا متوجه نيستيد. من خيلي خوب‌اَم...
آنجل:    هيس!... / سكوت/ شما پرسيديد كه من چيزي از كتابِ مقدس سر در می‌آرم يا نه... خب راست‌اِش من هرگز تورات نخوندم اما فوكو رو چرا... قدرت قدرت‌اِه آقایِ بگين! خواه در پرتو تعاليم مقدس، خواه در انگيزه‌هايِ اسكندر براي ويران كردنِ يك تمدنِ بزرگ، خواه در فريب دادنِ يه دختر براي يك‌شبِ رخت‌خواب... حرف‌اَم رو قطع نكنيد!... من هيچ اعتقادي به هذيان‌‌هايِ شما ندارم. اگه هم پذيرفتم اين‌جا باشم صرفاً به خاطر تصورِ احمقانه‌يي بوده كه از شما و مونيكا داشتم و گرنه مثل پدراَم همه‌ي شما رو يه جور مي‌بينم... گفتم حرف‌اَم رو قطع نكنيد... حالا هم خيلي ديراَم شده. اگه اجازه بديد مي‌خوام مرخص بشم... از قهوه‌تون هم ممنون‌اَم!.../بلند مي‌‌شود راه مي‌افتد/
مايكل:    خانم آنجلا!... خواهش مي‌كنم اين حرف‌‌اَم رو توهين تلقي نكنيد... من شما رو مي‌خوام و به هر قيمتي به دست‌اِتون مي‌آرم.
آنجل:    /در حالي كه دور شده برمي‌گردد/ اشتباه گرفتيد آقا! اين‌جا تل‌آويو نيست. من هم با سنگ مبارزه نمي‌كنم... پس قبل از اين‌كه وكيل‌اَم به جرم تعرض به شخصيتِ يك دختر اصيلِ فرانسوي تو رو از داشتن مستخدمی كه فرشِ قرمز پهن مي‌كنه محروم نكرده... گور‌اِتو گم كن! /مي‌رود/
مايكل:    اون خدمت‌گذارِ مسيح‌اِه!... خدمت‌گذارِيهود!









15

هتل- مكالمه‌ي مايكل با مناخيم با حضورِ ريچارد


مايكل:    مزخرف تحويل‌اَم نده مناخيم. من فقط می‌خوام بدونم اين يارو آلمانی‌اِه كی‌اِه كه تونسته دلِ انجل رو مالِ خوداِش بكنه. همين. پس با تروريسمِ لعنتی‌ت قاطی‌ش نكن. /به ريچارد/ چی مي‌گی بال‌بال می‌زنی؟.. /با تلفن/ نه با تو نيستم. با تو نيستم. آره ريچارداِه.. اين يك مكالمه‌یِ محرمانه نيست مناخيم پس.. ريچارد رو من استخدام كردم بنابراين.. /به ريچارد/ می‌گم چی می‌گی؟
ريچارد:    بگو من می خوام برم اسراييل.. اون‌جا كاری چيزي؟...
مايكل:    يه دقيقه صبر كن.. حالا تو هم وقت گير آوردی؟ نه با تو نيستم... ببين من و تو متخصصِ اين حرف‌هاييم.. آره با توام پس با كی هستم؟.. مناخيم ما روزی دوهزاربار سرِ ملت رو با اين مزخرفات شيره می‌ماليم.. تروريسم مزخرف نيست، حرف‌هایِ خوداِمون رو می‌گم... چه‌ت شده تو باوراِت شده؟.. گوش كن ../به ريچارد/ خيلی‌خب به‌اِت می‌گم بتمرگ سرجات../با تلفن/ نه با تو نيستم.. اگه گذاشتی دو دقيقه حرف بزنيم.. مناخيم سي‌ثانيه حرف نزن.. خفه‌خون.. ببين من اين آلمانی‌اِه رو ديده‌م.. به چشمایِ من هم كه اعتماد داری.. گفتم چندثانيه گوش كن.. اين آلمانی‌اِه به هر الاغی شباهت داده الا تروريست.. بابا تو فكر كردی.. گوش كن.. نه تو گوش كن.. بابا تو خيال كردی كنفرانسِ مطبوعاتی داری.. خفه شو ريچارد دارم حرف می زنم..
ريچارد:    من می گم به فكرِ من هم باش..همين..
مايكل:    خيلی‌خب هستم.. آره هستم... الو.. الو.. لعنتی../گوشی را می‌كوبد/
ريچارد:    /كمی مكث/ چی شده؟
مايكل:    تو چی مي‌گی؟
ريچارد:    من غلط كنم چيزی بگم تو آروم باش.
مايكل:    خدایِ من اگه می‌دونستم اين‌قدر اعصاب‌اَم رو به هم می‌ريزه..
ريچارد:    چی شده مايكل؟
مايكل:    تو بايد يه كاری برام بكنی؟
ريچارد:    من در استخدامِ شمام قربان.. هرچند هنوز چيزي دريافت نكردم.
مايكل:    بايد از اين آلمانی‌اِه سر در بی‌آری چه كاره است؟
ريچارد:    اتفاقی افتاده يا از جهتِ رقابتِ عشقی‌اِه؟
مايكل:    من ديگه به هيچ مزخرفی اعتماد ندارم.
ريچارد:    به ريچارد اعتماد كن! يك آمريكایی هيچ‌وقت گاو نيست كه از اعتمادِ ديگران سوءاستفاده بكنه
مايكل:    بايد با انجل حرف بزنی.. زبون بريزي نمی‌دونم يه غلطی بكنی
ريچارد:    شايد بتونم مخ‌اِش رو بزنم
مايكل:    اون به شدت از من بداِش می‌آد
ريچارد:    شايد بشه كاري كرد كه از آلمانیِ رقيب هم بداِش بی‌آد
مايكل:    چه‌جوری؟
ريچارد:    گفتی تروريسم و اين‌جور چيزا جريان‌اِش چی بود؟
مايكل:    /كمی فكر می‌كند/ ريچارد خوداَم می‌برم‌اِت تلاويو.. اصلا راننده‌گانِ يك ناحيه كامل در اختيارِ تو خوب‌اِه؟
ريچارد:    من فقط يه راننده‌یِ ساده‌اَم قربان.
مايكل:    بجنب ريچارد ما وقت نداريم.















16


مايكل:    من خيلي سخت حرف مي‌زنم؟ پيچيده؟
مونيك:    تو منو دوست نداري!
مايكل:    كی هم‌چين حرفي زده؟
مونيك:    دست‌بردار مايك! آنجل دوستِ من‌اِه، من مي‌دونم تو چه مزخرفاتي به‌اِش گفتي!
مايكل:    حداقل امتحان خوبي براي راز‌داري بود
مونيك:    رازداري؟
مايكل:    فاش كردنِ اسرار گناه‌اِه مونيكا!
مونيك:    دروغ گفتن گناه نيست؟
مايكل:    گناهِ بزرگ!
مونيك:    اوه خداي من! تويِ لعنتي وقتي من داشتم خوداَم را براي ديدن‌اِت حاضر مي‌كردم داشتي به يك دختر ديگه  اظهارِ عشق مي‌كردي
مايكل:    من هرگز به كسي جز تو اظهارِ عشق نكردم. من هنوز هم مي‌گم تو رو دوست دارم
مونيك:    بس كن عوضي! تو به آنجل نگفتي كه بايد باهات ازدواج كنه؟
مايكل:    ازدواج مونيك! چرا متوجه نيستي؟ دوست داشتن فرق مي‌كنه. ازدواج يك وظيفه است.
مونيك:    خدايِ من يعني مي‌خواستي منو ول كني با يكي ديگه ازدواج كني؟
مايكل:    من اين حرف رو زدم؟
مونيك:    يا شايد هم... نكنه
مايكل:    چرا نمي‌ذاري من حرف‌اَم رو بزنم؟
مونيك:    ديگه حرفي نداريم.
مايكل:    مونيكا! خواهش مي‌كنم!
مونيك:    خب... خب... باشه فقط من زياد وقت ندارم.
مايكل:    خيلي خب... هر چي تو بگي... ببين مونيك... بذار اين جوري شروع كنم. تو به رستاخيز مسيح اعتقاد داري، به ظهور مسيح؟
مونيك:    خب يه چيزايي تو كليسا شنيدم
مايكل:    مگه تو كليسا هم مي‌ري؟
مونيك:    تو همون يكي دو باري كه رفته بودم. خب...؟
مايكل:    عده‌يي معتقداَند طبق وعده‌يِ تورات مسيح بالاخره سايه‌ي پادشاهي‌ش رو بر جهان عرضه مي‌كنه. اما اين محتاج مقدماتي هست. جمعي از كاهنان... جمعي از مردان مقدسي كه من به‌اِشون احترام مي‌گذارم بر پايه‌ي نشانه‌هايي كه دريافت كردند مي‌گن كه از ازدواج من و يك دختر ديگه پسري دنيا مي‌آد كه مقدماتِ حضور مسيح را در دنيا فراهم مي‌كنه يعني مقدمات نهايي رو. مي‌گن اون گسترنده‌يِ سرزمينِ موعود از نيل تا فرات‌اِه....
.
/در سکوت صداي مايکل شنيده مي شود درحالي که مايکل در تصوير کلام ديگر را نمايش مي‌دهد/

صدایِ مايكل:    ديگه طاقت نداشتم. خواستم استعفا بدم كه مناخيم من رو به پدربزرگ معرفی كرد؛ يك نجات‌دهنده‌یِ مقدس. به هيبتِ خاخام‌هایی بود كه دوهزارسالِ پيش فرمانِ تصليب يك كَلّاش رو به جایِ مسيح داده بودند. پرسيدم چه كنم كه قسی‌القلب بشم و بی‌اعتنا به همه‌یِ اين‌ها. گفت هرگز نبايد بی‌تفاوت بشی. ارضِ موعود به رنجِ‌ بسيار نياز داره. گفت ما برایِ تفريح دشمنان‌اِمون رو نمی‌كشيم. اون‌ها هم انسان‌اَند و معلوم‌اِه كه اين رنجِ ما رو افزون می‌كنه. اما چه می‌شه كرد كه اين وظيفه‌یی‌اِه كه خداوند بر دوشِ ما گذاشته و ما ماموريم كه اين وظيفه‌یِ مقدس رو برایِ تحققِ ارضِ موعود به انجام برسونيم؛ برایِ سرزمينی كه بايد شايسته‌یِ ظهورِ مسيح باشه. برایِ تحققِ سرزمينی كه گناه در اون حتا معنایی در لغت‌نامه‌ها هم نداشته باشه. گفت من می‌دونم كه سربازان‌اِمون چه رنجی رو تحمل می‌كنند، تو هم رنج می‌بری! ما هم! اما آيا ارضِ موعود ارزش‌اِش رو نداره؟ آيا صلح و آسايشِ گسترده از نيل تا فرات ارزش‌اِش رو نداره؟ مطمين باش كه خداوندِ موسا اين رنج‌هایِ جسمِ‌فانی‌مون رو بي‌پاداش نمی‌ذاره. نمی‌دونم چرا يك لحظه از ذهن‌اَم گذشت كه مگه اين نيل تا فرات چه‌قدر مساحت داره كه دوهزارسال‌اِه براش می‌جنگيم؟ چشم‌هایِ گردِ مناخيم ياداَم انداخت كه زمين گرداِه و از دو راه می‌شه به يك مكان دست يافت. خيال‌اَم راحت شده بود. همه‌یِ صدایِ تانك‌هایِ دنيا از مغزاَم رفته بودند. از اين‌كه با رنج بردن برایِ كشتنِ دشمنان‌اَم عبادت می‌كردم، حسِ خوبی داشتم اما چرا پس از اون ذره ذره از ميزانِ رنج‌اَم كاسته شد؟ نمی‌دونم شايد نبايد به چيزی عادت كرد اما حالا درست وقتی كه اسلحه رو بدونِ اين‌كه بتونم به سمتِ‌ات نشونه برم شليك كردم، دوباره صدایِ خوردشدنِ استخوان‌هایِ جمجمه‌یِ يك دخترِ چهارساله به قدرتِ انفجارِ يك بمبِ اتم در تمامِ جهان طنين انداخته. انگار بيرون از اين صدا ديگه هيچ‌چيزی وجود نداره.




17

ملاقاتِ ريچارد با انجل- رستوران

ريچارد:    قرار بود خشن باشم، تهديد كنم، قرار بود.. راست‌اش رو بخوای اين‌ها همه‌ش قرارایِ مايكل بود.. من اصلا نمی‌تونم جلويِ يه خانم صدام رو ببرم بالا يا مثلا تهديد كنم..
انجل:    شما آدمِ مهربونی هستيد
ريچارد:    من فقط منطقي هستم. هيچ وقت نبايد فكر كنيد يه آمريكایی گاواِه
انجل:    چی؟
ريچارد:    هيچی ول‌اش كنيد
انجل:    يعنی اون فكر كرده با تهديد می‌تونه..
ريچارد:    اون اصلا فكر كردن بلد نيست.. اون هم تو اين شرايطی كه شما در حقِ قلب‌اِش محبت كرديد..
انجل:    من نامزد دارم آقایِ واگمن!
ريچارد:    ريچارد!.. تویِ كشورِ شما خيلی‌ها شوهر دارند اما ناگهان احساس می‌كنند كه بايد كنارِ يك مردِ ديگه باشند. شما كه هنوز..
انجل:    من حتا فكراِش رو هم نمی‌كردم بتونم با يه مرد اين اندازه.. اما اندی انگار..
ريچارد:    انگار مالِ يه جایِ ديگه است. می‌دونی تا الان چندهزار دختر اين جمله رو به من گفته‌ن
انجل:    اصراری نيست قبول كنيد.
ريچارد:    اما به هرحال شما اون رو به مونيك ترجيح داديد.
انجل:    من هيچ‌كس رو به مونيك ترجيح نمی‌دم
ريچارد:    واقعن؟
انجل:    برایِ شما قابلِ درك نيست.
ريچارد:    شما چند سال‌اِه با اون زنده‌گی می‌كنيد؟
انجل:    من به سال فكر نمی‌كنم، به لحظه‌هایی فكر می‌كنم كه ممكن‌اِه با اون نباشم.
ريچارد:    می‌دونيد اگه يه هندی اين حرف رو زده بود، يا مثلا يه دخترِ تاجيك.. خيلی عجيب نبود. اما شما.. اين‌جا در مركزِ اروپا داريد با يه دختر زنده‌گی می‌كنيد، معتقديد هيچ گرايشِ جنسي هم نداريد، درعينِ حال..
انجل:    گفتم كه خيلي قابلِ باور نيست.
ريچارد:    تصحيح می‌كنم؛ اصلا قابلِ باور نيست.. اين دوستِ آلمانیِ تو نظراِش چی‌اِه؟
انجل:    تنها دليل برایِ انتخابِ اون همين‌اِه؛ اون درك مي‌كنه
ريچارد:    /سكوت/ می‌دونيد من هيچ‌وقت خيلي پول نداشتم. يعنی خيلي وقت‌ها اصلا پول نداشتم. مادراَم مجبور بود سخت كار كنه، خوداَم هم همين‌طور. مادراَم يه نظافت‌چیِ ساده بود. وقتي تویِ برجِ تجارت جهانی كار گير آورده بود اون‌قدر خوش‌حال بود كه انگار يكی از طبقات مالِ خوداِش‌اِه. برایِ اون اين يك نوع پيش‌رفت بود. هميشه می‌گفت جاده رو ببين و برو جلو. مهم نيست چه اتفاقي می‌افته.. هركسي برایِ كاری ساخته شده. من اين اعتقاد رو نداشتم. من می‌خواستم واقعا صاحبِ اون برج بشم. من حتا پا تویِ اون برج نذاشتم و مادراَم تا آخرين لحظه‌یِ زنده‌گی‌ش اون‌جا كار می‌كرد. وقتی همه‌چيز ويران شد.. شايد خيلی شرم‌آور باشه اما حقيقت‌اِه.. من به مادراَم كه زيرِ آوار بود فكر نمی‌كردم.. حسرت می‌خوردم كه برج فرو ريخت و من هرگز پام رو تویِ اون نذاشته بودم. از اون به بعد تصميم گرفتم هرچيزی رو كه اراده كنم، بلافاصله يا به دست‌اِش بی‌آرم يا اقلا يك بار امتحان‌اِش كنم... باوراِتون می‌شه از همون روز می‌تونستم پيش‌بينی كنم كه با شما يك روز در پاريس سرِ يك ميز می‌شينم. شما باوراِتون نمی‌شه؟
انجل:    فكر نمی‌كنم چندان اهميتی داشته باشه..
ريچارد:    يه راننده مخصوصن اگه آمريكایی هم باشه از ده مايلی می‌تونه تشخيص بده كه مسافری كه جلویِ راه‌اِش سبز می‌شه چندتا اسكناس تو جيب‌اِش وول می‌خوره. سرِ يه راننده رو نمی‌شه كلاه گذاشت، مخصوصا اگه تو جيبِ بغل‌اِش عكسِ مادری باشه كه خوداِش رو صاحبِ يكی از طبقاتِ برجِ مشهور نيويورك می‌دونست. چرا حقيقت رو نمی‌گيد قبل از اين‌كه برج فرو بريزه انجل!؟
انجل:    منظوراِتون چی‌اِه؟
ريچارد:    شما برایِ اين از مايكل متنفر نيستيد كه رقيبِ عشقیِ نامزداِتون‌اِه.
انجل:    من چرا بايد از آقایِ مايكل متنفر باشم؟
ريچارد:    شما می‌ترسيد خانم. می‌ترسيد يك‌بارِ ديگه گذشته‌ها رو براتون زنده كنه.
انجل:    گذشته‌ها برایِ من مهم نيستند
ريچارد:    شما می‌ترسيد چون مايكل هم مثلِ خوداِتون يهودی‌اِه. شايد هم متعصب، مثلِ...
انجل:    من ديراَم شده بايد برم
ريچارد:    چرا به همه نمی‌گيد كه مونيك خواهراِتون‌اِه؟
انجل:    /بر صندلی فرو می‌افتد/


18

                                    /درتاريکي/

اندي:    به اندازه‌ي كافي از سياست حرف زديم... به اندازه‌ي كافي از سياست حرف خواهيم زد. حالا وقت‌اِش نيست... حالا مي‌خوام از تو حرف بزنم...
آنجل:    اگر در موقعيتِ انتخاب قرار بگيري...
اندي:    تو نمي‌توني يهودي باشي دختر! /مکث/ آنجل! ما فرصتِ زيادي نداريم. تو حالا همه چيز رو درباره‌ي من مي‌دوني؛ چيزايي كه توي سرم‌اِه، هدف‌هام و آرزوهام. من برايِ اولين بار در زنده‌گي احساس مي‌كنم در بخشي از ذهن‌اَم به تو احتياج دارم. حاضري با همه‌ي خطراتي كه ممكن‌اِه زندگيِ‌مون رو تهديد بكنه با من ازدواج كني؟
انجل:        از اين به بعد اين زنده‌گي فقط متعلق به تو نيست. به من هم هست!
اندي:        با همه‌ي فراز و نشيب‌ها؟ با همه‌ي ترس‌ها و تهديد‌ها؟
آنجل:    فكر مي‌كنم به اندازه‌يِ كافي از زنده‌گيِ لوس و اشرافيِ فرانسوي لذت بردم. وقت‌اِش‌اِه خونه‌م رو در دامنه‌ي آتش‌فشان‌هايِ آلماني بنا كنم.
اندي:        حاضري براي هميشه شريكِ شادي و اندوه‌هاي من بشي؟
آنجل:    تا ابد!
صداي ريچارد:    اگه يك حركت اضافي بكني مي‌كشم‌اِت!
صداي مايکل:    هيچ کس تکون نخوره!
        /نور مي آيد/







19
                    آپارتمان؛ مايكل و ريچارد با دست‌هایِ بسته رویِ صندلی   

اندی:    تو فكر می‌كنی چه‌كاره‌ای احمق؟ فكر كردی به همين ساده‌گی می‌شه كسي رو كه می‌خواد دنيا رو عوض كنه از بين برد؟ اون هم با يه راننده‌یِ آمريكاییِ ابله‌تر از خودات؟..
ريچارد:    اين‌جا رو ديگه نمی‌تونم كوتاه بی‌آم.. داره به كشوراَم توهين می‌شه
اندی:    بشين سرِ جات آقا! می‌بينی كه يك اسلحه نزديكِ من رویِ ميز گذاشته. پس سعی نكن مثلِ يك آمريكاییِ گاو خوداِت رو به كشتن بدی!
ريچارد:    می بينی مايكل اون هم فكر می‌كنه.. واقعا شما چرا فكر می‌كنيد...
مايكل:    يك نيونازی فكر نمی‌كنه ريچارد! وگرنه در قرنِ بيست‌ويكم فكر نمی‌كرد دنيا رو بايد عوض كرد.
اندی:    آخه متاسفانه كشورِ من كشورِ فكراِه، كشورِ فلسفه و موسيقی. چاره‌یی جز فكر كردن ندارم. به حالا فكر نكن كه گاوها توش ميدون‌داري مي‌كنن. برایِ همين هم چاره‌یی نداشتم جز اين‌كه فكر كنم وقت‌اِش‌اِه بايد يانكي‌ها رو فرستاد پیِ گاوچرانی‌شون
انجل:    ما بايد از اين‌جا بريم
ريچارد:    اگه دست‌اَم باز بود به‌اِت می‌گفتم سزایِ كسي كه به يه امريكایی توهين می‌كنه چی‌اِه
اندی:    اين‌جا كه كاخِ سفيد نيست. تو هم كه بيانيه‌یِ اعلامِ جنگ به كره‌یِ شمالْی نمی‌دی
انجل:    اون‌ها تنها نيستند. ما نبايد اين‌جا بمونيم.
اندی:    ما هم تنها نيستيم
مايكل:    راستی ريچارد تو می‌تونی به حافظه‌یِ من كمك كنی كه پيش‌وایِ بزرگ نظراِش درباره‌یِ يهودی‌ها چی بود؟
اندی:    اگه گذاشته بودند پيش‌وا به ماموريت‌اِش تا انتها ادامه بده حالا لكه‌یِ چركينِ صهيونيسم وجودِ خارجی نداشت
مايكل:    می‌بينی ريچارد. دوستِ نازنينِ‌نيونازی‌مون خيال می‌كنه تویِ عربستان سخن‌رانی می‌كنه
انجل:    من دل‌اَم شور می‌زنه اندی بايد بريم.
اندی:    تا بچه‌ها نرسند از اين‌جا نمی‌ريم
ريچارد:    من كه البته گمان می‌كنم خودِ دوست‌اِمون هم نظراِشون با پيش‌وا يكی باشه
مايكل:    پس چرا هيچی با هيچی جور در نمی‌آد؟
ريچارد:    عشق مايكل..
مايكل:    دست بردار ريچارد! يك آلمانی چه می‌دونه عشق يعنی چي؟
ريچارد:    بالاخره جانوران هم قلب دارند مايك!
انجل:    بايد يك جوری با دوستات تماس بگيری اين‌جا ديگه امن نيست
مايكل:    شما كه در سویِ برنده ايستاديد خانمِ ژار!
اندی:    می‌خوام با بچه‌ها كلی به‌اِشون بخندم
مايكل:    تو می‌خوای بگی كه ممكن‌اِه اين عشق حتا مغزِ يك آلمانی رو هم به زانو در بی‌آره؟
ريچارد:    واقعا چيزِ پيچيده‌یی‌اِه
مايكل:    تا حدی كه ممكن‌اِه آدم از كسی كه متنفراِه بخواد زن‌اِش بشه
اندی:    تحتِ تاثير قرار گرفتم. ديگه خفه بشيد!
ريچارد:    بي‌شك تحتِ تاثير قرار گرفته كه يك دخترِ يهودی رو به هركسِ ديگه ترجيح می‌ده
انجل:    خفه شو كثافت
مايكل:    تو می‌خوای ما رو بكشی نيونازي؟
اندی:    تو چی‌گفتی؟
انجل:    به‌اِشون گوش نكن اندی خواهش می‌كنم.
مايكل:    يعنی تو هرگز از نامزداِت نپرسيدی كه مذهب و مسلكی داره يا نه؟
انجل:    بايد بريم دير شده
اندی:    اينا چی دارند می‌گن انجلا؟
انجل:    می‌خوان تو رو تحريك كنند. گوش نكن!
مايكل:    شما چه‌طور هم‌سری هستيد كه يك‌چنين مسايلی رو از شوهراِتون پنهان كرديد؟
ريچارد:    يعنی شما آقایِ دتمار.. چی بود اسم‌اِتون.. نمی دونيد اون با دوست‌اِش رابطه‌شون چه جوری بوده؟
انجل:    كثافت
مايكل:    شايد هم دوستِ آلمانی‌مون از طرف‌دارانِ آزادی‌هایِ هم‌جنس‌گرایی هستند
ريچارد:    وضعيت وقتی بدتر می شه كه طرفِ مقابل‌اِت از مردها متنفر هم باشه
اندی:    ديگه نمی‌خوام چيزی بشنوم
ريچارد:    خب البته تعصباتِ خانواده‌گی امروزها احمقانه به حساب می‌آن اما..
مايكل:    اما نه برایِ يك پدربزرگِ متعصبِ يهودی كه نمی‌تونه بپذيره عروس‌اِش به مردی غير از يهود شوهر كنه.
انجل:    اون فقط خواهراَم‌اِه
ريچارد:    البته من سعی می‌كنم درك كنم چنين رابطه‌یی با خواهراِش می‌تونسته از كجا شكل گرفته باشه
مايكل:    تنهایی و ترس.. ترس از پدربزرگی كه همه‌چيز و همه‌كسِ آدم رو نابود كرده باشه و بخواد به تنها چيزِ باقی‌مونده يعنی خواهراِت هم دست پيدا كنه..
انجل:    كثافتا می كشم‌اِتون.. تو چرا اونا رو نمی‌كشی اندی. كاری كه يك‌سالِ بعد می‌خوای انجام بدی حالا انجام‌اِش بده
اندی:    بگو دروغ‌اِه!
انجل:    خدایِ من تو باوراِت شده اندی؟
مايكل:    آقایِ دتمارهاينتس از دوچيز سخت متنفراَند؛ بيش‌تر از عقل‌محوریِ آلمانی‌شون
انجل:    من هيچ مذهبی ندارم قسم می‌خورم
ريچارد:    به كدوم قديس خانمِِ ژار؟
اندی:    بگو كه مونيك فقط دوست‌اِت‌اِه
انجل:    من همه‌چيز رو برات توضيح می‌دم اندی، خواهش می‌كنم. تو می‌خوای دنيا رو عوض كنی نبايد تحتِ تاثيرِ مزخرفات قرار بگيری
اندی:    يه چيزایی بالایِ تحملِ من‌اَند. خيانت يكی از اونااست.
انجل:    من پيشِ تواَم اندی مالِ توام
اندی:    و دروغ. حتا دروغی كوچك
انجل:    از كجا كه اينا دروغ نمی‌گن؟
اندی:    پس بگو كه دروغ‌اِه.. من به تو در اين لحظه ايمان دارم. بگو كه دروغ‌اِه
انجل:    /سكوت/ اين‌جور كه اينا می‌گن نيست
اندی:    پس چه جوراِه؟
مايكل:    تو دو راه بيش‌تر نداری. يا حرفِ اون رو باور كنی و ما رو بكشي و با زنِ يهود‌ی‌ت خوش بگذرونی و يك روز در حالی كه داری باهاش نهار می‌خوری دستورِ سوزوندنِ يهودی‌ها رو بدی، يا اجازه بدی ما كمك‌اِت كنيم
اندی:    من به كمكِ كسي احتياج ندارم
مايكل:    پس ترجيح می‌دی يك‌روز چند مردِ يهودی در يك روزنامه طرف‌داران‌اِت رو خبردار كنند كه نوه‌‌شون هم‌سرِ پيش‌واشون شده ها؟
انجل:    كثافت خفه می‌شی يا خودام يه گلوله بفرستم‌اِت جهنم؟
/به سمتِ سلاح هجوم می‌آورد. اندی سرِ راهِ او می‌ايستد و خوداَش اسلحه را بر می‌دارد. سكوت. در ترديد بايد تصميم بگيرد.
تاريكي
صدایِ گلوله
نور می‌آيد. همه هستند حتا مونيک. اندی رویِ زمين افتاده/


20

ادامه‌یِ ملاقاتِ انجل و ريچارد

ريچارد:    من می‌فهمم‌اِت انجل! می فهمم چه رنجی بردی؟ اول‌اِش نمی‌تونستم درك كنم. فكر می‌كردم از همين لوس‌بازی‌هایِ عشقی‌اِه كه هركسي فكر می‌كنه خوداش متفاوت با بقيه است. اما اين مايكلِ لعنتی با همه‌یِ كثافت‌اِش مجبوراَم كرد تو رو بشناسم و برایِ اين ازاَش ممنون‌اَم.
انجل:    نمی‌دونستم مادراِت...
ريچارد:    بالاخره همه می‌ميرند. فقط چه‌جوری‌ش فرق می‌كنه.
انجل:    اما اين خيلی وحشت‌ناك‌اِه. آدم يه هو زيرِ آوار...
ريچارد:    اگه تو آمريكا بودی، الان بايد يه سخن‌رانیِ كامل رو در مضمتِ تروريسم تحمل می‌كردی!
انجل:    مگه غلط‌اِه؟
ريچارد:    غلط نيست اما وقتی زياد می‌شه آدم بالا می‌آره
انجل:    نمی‌دونم چرا می‌خوام به‌اِت اعتماد كنم
ريچارد:    هيچ‌كس از اعتماد به يك آمريكایی پشيمون نمی‌شه
انجل:    از بچه‌گی فكر می‌كردم كسی كه مادراِش رو از دست داده، می‌شه به‌اِش اعتماد كرده، مخصوصا كه بالايِ سرِ مادراِش هم نبوده
ريچارد:    چرا خوداِت رو خلاص نمی‌كنی انجل!؟ اين‌همه سال نگه‌اِش داشتی. تو الان داری ازدواج می‌كنی. نبايد يك عقده مثلِ اختاپوس زنده‌گیِ تو و شوهراِت رو در خوداِش خفه كنه.
انجل:    تو فكر می‌كنی بايد من با مايكل...
ريچارد:    تو چرا فكر می‌كنی يك آمريكایی گاواِه؟
انجل:    اين يعنی چی؟
ريچارد:    مزخرف نگو انجل! اون پسرك در حد و اندازه‌یِ دوست‌پسرهایِ تو هم نيست..
انجل:    اما من دوست‌پسری ندارم..
ريچارد:    حرف بزن انجل! من می‌دونم چه اتفاقی افتاده.. يعنی حدس می‌زنم اما اين كفايت نمی‌كنه. تو طبيعی زنده‌گی نمی‌كنی دختر! حالا وقت‌اِش‌اِه.. برایِ مونيك هم وقت‌اِش رسيده.. انسان حق نداره خوداِش رو از زنده‌گیِ طبيعی محروم كنه.
انجل:    اما من انتخاب كرده‌م!
ريچارد:    مونيك هم انتخاب كرده؟ /مكث/ تو شايد برایِ خوداِت بتونی تصميم بگيری.. شايد!! اما برایِ يك نفرِ ديگه نه!.. گيرم كه خواهراِت باشه! به اين فكر كن كه يه روز از زبونِ كسِ ديگه‌یی همه‌چيز رو بفهمه..
انجل:    هفت‌سال‌اِه اين كابوس ول‌اَم نمی‌كنه. از همون روزی كه آوردم‌اِش پيشِ خوداَم تا همين حالا می‌ترسم كه اگه از يه نفرِ ديگه بشنوه...
ريچارد:    پس اين طلسم رو خوداِت بشكن!
انجل:    /سكوت/ مادراَم نقاش بود. خوداِش می گفت يه نقاشِ دوره‌گرد كه تویِ هيچ شهری نمی‌تونست بند بشه. پدراَم يك ليبرالِ تمام‌عيار بود و اين برایِ پدربزرگ‌اَم كه سعی كرده بود پسراِش رو مطابقِ آيين‌هایِ توراتی بزرگ كنه عجيب بود و غيرِ قابلِ قبول. مخصوصا وقتی دختری رو به زنی گرفت كه اصلا مذهبی نداشت، چه برسه به اين‌كه يهودیِ مومنی باشه.

/ادامه‌یِ گفتارِ انجل در آپارتمانِ خوداش وقتی كه نور می‌رود و می‌آيد و او كنارِ مونيك نشسته/

انجل:    با اين‌حال همه‌چيز خوب بود. مادربزرگ‌اَم می‌گفت؛ وقتی من به دنيا اومدم پدربزرگ رویِ بازویِ چپ‌اَم علامتی ديده بود كه براش هم جالب بود هم عجيب. /مونيك نشان می‌دهد، كه اين علامت را ديده، بازویِ انجل را می‌بوسد/ پدربزرگ‌اَم می‌گفته اين علامت اون‌رو يادِ يكی از بخش‌هایِ مكاشفه‌یِ يوحنا می‌ندازه اما كجا نمی‌دونسته.. شايد سدهزار بار مكاشفه‌یِ يوحنا رو دوباره‌خونی كرده اما به نتيجه‌یی نرسيده. گمان می‌كنم بارِ سدويك‌هزارم بوده كه خبر می‌آرن پدراَم در يك تصادف كشته می‌شه؛ در قلبِ پراگ. مادراَم كه هرگز كسی اون رو بيش از ده‌روز در يك‌خونه نديده، چهارماهِ تمام در رو رویِ خوداِش می‌بنده و بعد يك‌روز دخترِ هفت‌ساله‌ش رو ول می‌كنه و می‌ره. نمی‌دونم چرا هيچ‌وقت نمی‌تونستم ازاَش بداَم بی‌آد. فقط وقتی رفت، خونه‌یِ پدربزرگ سياه بود، سياه‌تر شد. ديگه پدربزرگ با من بازی نمی‌كرد. انگار علامتِ رویِ بازوم محو شده بود، يا شايد هم به يادِ چيزِ شومی می‌نداخت‌اِش. سه سالِ تمام ساعت‌ها به عكسِ پدراَم خيره می‌موند و بعد يك‌روز ناگهان، بلند شد و هرچی عكس تویِ آلبوم داشتيم رو در آورد. يك‌ساعت بعد عكس‌هایِ مادراَم از تویِ عكس‌هایِ خانواده‌گی در اومده بود يا پاره شده بود و داشت تو آتيش می‌سوخت. شش‌ماهِ بعد مادراَم پيداش شد؛ با يك دخترِ كوچك تویِ بغل و يك مرد كه پدرِ دختر بود. من كه انگار اين صحنه رو هزار بار تویِ خواب ديده بودم، قبل از هرچيز دخترِ يك‌ساله‌یی رو بوسيدم كه تو بغلِ مادراَم زل زده بود به محوشدنِ پدربزرگ از درِ پشتیِ ساختمون، و مادريزرگ‌اَم كه با ترس سرتاپایِ مادراَم رو غرقِ بوسه كرده بود.


/تاريك و روشن شدنِ نور و اين‌بار در آپارتمانِ انجل زمانی كه ريچارد و مايكل بسته شده‌اند و اندی گوشه‌یی ايستاده/

انجل:    هنوز سه‌ماه نشده بود، كه شوهرِ مادراَم رو جزغاله تویِ اتومبيلِ قراضه‌یی تو قبرستونِ ماشين‌ها پيدا كردند. مادراَم اون رو از رویِ پلاكی شناسایی كرده بود كه پدرشوهراِش از انقلابِ الجزاير براش يادگار گذاشته بود. چند روز بعد دوباره مادراَم غيب‌اِش زد. اين‌بار با دختری كه خواهرِ من بود. پدربزرگ سفرهایِ دور دور می‌رفت و من سال‌ها بعد فهميدم كه اين‌بار مادربزرگ، مادراَم رو فراری داده. چهارماه قبل از اين‌كه بميره به‌اِم گفت كه تویِ يه پانسيون در پاريس زنده‌گی می‌كنند و من هم بايد به اون‌ها ملحق بشم. چمدون‌هام رو نبسته بودم كه مادربزرگ صدام كرد. برایِ اولين بار ترس رو در چهره‌یِ زنی ديدم كه هفتادسال بود نترسيده بود. گفت؛ تو ديگه بزرگ شدی. مادراِت تویِ دفترِ كاراِش كشته شده و الان تو تنها كسی هستی كه بايد از خواهراِت مراقبت كنی. بعد انگار اجنه رو دوروبراِش حس كرده باشه، تویِ گوش‌اَم گفت؛ هيچ‌كس نبايد بفهمه اون خواهراِت‌اِه، حتا خوداِش... گفتم؛ مادربزرگ اين‌جا غير از من و تو كسی نيست، چرا تویِ گوش‌اَم حرف می‌زنی. گفت؛ هميشه كسی هست كه بخواد لكه‌یِ ننگِ يك خانواده‌یِ مقدسِ يهودی رو از بين ببره. يه‌هو ترسی كه بعدِ هفتادسال سراغِ پيرزن اومده بود تویِ تنِ من ريخت؛ يعنی كی مادربزرگ؟ تو چشم‌هام نگاه كرد. وقتی به خوداَم اومدم كه داشتم از هواپيما پياده می‌شدم و چند ساعتِ بعد دخترِ شيطون و پر شروشوری جلوي‌اَم ايستاده بود كه حتا معنیِ ترس رو هم نمی‌دونست و می‌گفت اسم‌اِش مونيكااست. من مجبور بودم تو اين مدت برایِ اين‌كه كسی شك نكنه رابطه‌م رو با هر مردی كنترل كنم و محدود. نمی‌دونم شايد هم هميشه از مردها متنفر بودم. اما مونيك يه‌هو همه‌چيزاَم شد؛ دختراَم، خواهراَم، مادراَم، همه‌چيزاَم... من ديگه پدربزرگ رو نديدم، تا اين‌كه اين به قولِ مونيك خودِ اسراييل جلوي‌اَم سبز شد. /اشاره به مايكل/







21

                            رستوران- اندي و مونيک
اندي:        مي دوني برايِ چي پيش‌وا خوداِش رو کشت؟
مونيک:        مادراَم هم از دروغ بداِش مي‌اومد، اما اون هم چيزي به من نگفت
اندي:        همه فکر مي‌کنند پيش‌وا نمي‌تونست شکست خوردن رو تحمل کنه
مونيک:        لعنتي چه طور تونستي باهام بازي کني؟
اندي:        پيش‌وا يک سرباز بود. يک سرباز خوداِش رو براي پيروزي آماده مي‌کنه
مونيک:        انجل! نمي‌تونم ببخشم‌اِت
اندي:        اما هميشه به شکست هم فکر مي‌کنه
مونيک:        با اين که يه عالمه دوست‌اِت دارم
اندي:    کسي که در تمامِ عمر به چيزي در گوشه‌ي ذهن‌اِش فکر کنه، هرگز به خاطرِ اون خوداِش رو نمي‌کشه
مونيک:    من به‌اِت عادت کرده بودم لعنتي
اندي:    آدم وقتي خوداِش رو مي‌کشه که قطعيت‌هايي رو که خوداِش ساخته فرو بريزه
مونيک:    من حتا تن‌اِت رو دوست داشتم
اندي:    قطعيت‌هايي رو که هرگز فکرش رو نمي‌کرد فرو ريختني باشه
مونيک:    ساعت‌ها فکر مي‌کردم آيا چيزي که بقيه در مورداِمون مي‌گن، مي‌تونه درست باشه يا نه؟
اندي:    مي‌بيني که پيش‌وا نمي‌تونست برايِ شکست خوداِش رو بکشه
مونيک:    اما پيش‌وات خوداِش رو کشت!
اندي:    چون ناگهان فهميد، در تمامِ اين مدت ايماني وجود نداشته؛ در تمامِ رايش ايماني وجود نداشته؛ ايمان به پيروزي... و شکست. ايمان به قدرتِ اراده، به انسان.
مونيک:    يعني همه‌ي اون جنگ‌ها براي هيچ و پوچ بود؟
اندی:    ما فقط  تصور می‌كرديم برایِ چيزی می‌جنگيم كه اسم‌اِش ايمان‌اِه؛ ايمان به برتریِ انسان. اما ايمان به برتری‌خواهیِ انسان بود. انسان به تنهایی معنایی نداره. بايد چيزی پشتِ ‌انسان رو قرص كنه. من درست وقتی انجل رو ديدم اين رو فهميدم. احساس كردم اگر اوا كمی قوی‌تر بود هرگز پيش‌وا خوداِش رو نمی‌كشت. انسان به تنهایی فقط تنهااست. انسان، تنها با ايمان به يك چيزِ ديگه است كه معنایِ انسان پيدا می‌كنه؛ انسانِ برتر. پيش‌وا برایِ برتری بر انسان‌ها می‌جنگيد، من برایِ انسانِ برتر؛ انسان.. در ذاتِ خوداِش.
مونيك:    تو ديوانه‌ای مرد! همون‌طور كه انجل تصوير كرده بود..
اندی:    انجل!...
مونيك:    تازه كه ديده بودم‌اِش مثلِ‌بچه‌كوچولوها فكر می‌كردم يعنی يه مرد پيدا می‌شه با هردوتامون ازدواج كنه؟ اون‌جوری ديگه هيچ‌وقت از هم جدا نمی‌شديم.
اندی:    فكراِش رو بكن! برایِ پيش‌وا زن مانعی بود در راهِ رسيدن به هدف. پيش‌وا مرده بود و هدف‌اِش ناتمام. از همون بچه‌گی می‌تونستم ببينم چه اتفاقی ممكن‌اِه بی‌افته. پيش‌وا نبود اما من بودم.

/نور می‌رود. ادامه‌یِ جملاتِ اندی اين‌بار چون نور می‌آيد با انجل هستند؛ اندی و انجل/

اندی:    تو به اين چيزا اعتقاد نداری اما من روحِ پيش‌وا هستم. روحی كه اين بار به دو چيز ايمان آورده، اول زن و دوم، توانِ اراده‌یِ انسان برایِ خوب زيستن. تصوراِش رو بكن انجل! ما دنيايي می‌سازيم كه بشر ميليون‌ها سال‌اِه آرزوش رو داره. روزی رو ببين كه ديگه لازم نيست برایِ خوردنِ غذا پولی پرداخت كنی. كافی‌اِه به متصدیِ رستوران دسته گلی هديه كنی تا در ازاش برات پيتزا سبزيجات با طعمِ لب‌خند سرو كنه. فكرش رو بكن! برایِ سوار شدن به هواپيما به مقصدِ وين كافی‌اِه يك بيت از رمبو بخونی، برایِ رفتن به فرانكفورت اسمِ ‌هولدرلين رو صدا بزن، يا مثلا كافی‌اِه بگی ماريا دوست‌ام بدار تا سواراِت كنند به مقصدِ مسكو.
انجل:    /سطرهایی از ماياكوفسكی را می‌خواند/
اندی:    من برایِ تو می‌جنگم، برایِ همين زمزمه‌هات انجل!.. اگر تا پيش از اين برایِ هدف‌هایِ پيش‌وا بود، حالا برایِ تواِه...

/نور به فضایِ قبلی منتهی می‌شود؛ اندی و مونيك/

اندی:    برایِ تو بود انجل! برایِ لحظه‌هایی كه مجبور نباشی مونيك رو از چشمِ همه‌یِ دنيایِ پليدی پنهان كنی!.. چرا به‌اِم دروغ گفتی؟
مونيك:    خدایِ من تو واقعا ديوانه‌ای! يك آلمانی گريه نمی‌كنه مخصوصن كه بخواد دنيا رو هم نجات بده.
اندی:    من دوست‌اِش داشتم مونيك! نداشتم؟ لطفن نگو يك آلمانی كه می‌خواد دنيا رو نجات بده اعتراف نمی‌كنه كه كسی رو دوست داره!
مونيك:    اما يك آلمانی كه می‌خواد دنيا رو نجات بده اعتراف نمی‌كنه كه كسی رو دوست داره!
اندی:    مسخره‌م می‌كنی! حالا می‌فهمم چرا اما ديگه مهم نيست.
مونيك:    اگه خوداِش به‌اِت می‌گفت آيا باز هم ادامه می‌دادی؟ فراموش كه نكردی، اون دخترِ يك يهودی‌اِه
اندی:    نمی‌دونم نمی‌دونم.. سه روزه دارم به همين فكر می‌كنم.. من كلافه‌م مونيكا! من به‌اِش احتياج داشتم.
مونيك:    حالا چی؟
اندی:    حالا ايمان دارم!
مونيك:    ايمان به پيش‌وا؟
اندی:    ايمان به خداوند! درست وقتی كه اون آمريكاییِ كثافت می‌گفت انجل كی‌اِه و چه‌كاره‌است.. درست وقتی كه تمامِ زمين چاهی شده بود كه من تا بی‌نهايت در تاريكی سقوط كنم.. درست در همون لحظه‌یی كه اون صهيونيستِ ‌عوضی به‌اِم می‌خنديد و خنده‌هاش مثلِ خورد شدنِ استخوان‌هایِ يك بچه‌یِ چهارساله لایِ زنجيرهایِ تانك مغزاَم رو له می‌كرد، احساس كردم كه انسان حتا با يك انسانِ‌ديگه هم بی‌هدف‌اِه. اگر برایِ خدا نجنگی تا ابد تنهایی! حالا كه خوب فكراِش رو می‌كنم هميشه ايمان داشتم مونيك! هميشه.
مونيك:    اين ايمان رو مديونِ كی هستی؟..
اندی:    گفتم كه هميشه ايمان...
مونيك:    دركِ اين ايمان رو مديونِ كی هستی؟
اندی:    من ديگه نمی‌تونم به عقب برگردم. من ماموريتی دارم مونيك. نبايد به تو می‌گفتم اما حالا ديگه فرق می‌كنه. تا دوساعتِ ديگه دوستان‌اَم از راه می‌رسند. اين آغازِ يك انقلابِ جهانی‌اِه.
مونيك:    خدایِ من اين‌جا كه اكس‌پارتی نيست لعنتی! دنيا رو كه با چندنفر نمی‌شه درست كرد.
اندی:    ارتشِ من در سراسرِ دنيا وجود دارند؛ ارتشی برایِ عدالت و برابری. ما سال‌هااست يارگيری می‌كنيم.
مونيك:    مريمِ مقدس! تو می‌خوای جنگ راه بندازی!
اندی:    /عصبی/ كی از جنگ حرف می‌زنه؟.. من يك حزبِ قانونی می‌خوام.
مونيك:    اگه جلوي‌اِتون رو بگيرند..
اندی:    می‌جنگيم
مونيك:    می‌كشيد!
اندی:    تا زمانی كه هيچ پدربزرگِ ظالمی نتونه تو رو از خواهراِت جدا كنه..
مونيك:    لعنتی! من رو كسی از اون جدا نكرده، خوداَم جدا شده‌م مثلِ ‌تو!
اندی:    پس چرا پيش‌اِش نيستی؟
مونيك:    نمی‌تونم لعنتی! نمی‌تونم... /گريه‌اَش در آمده/        /سكوت/
مونيك:    من به‌اِش وابسته شده بودم. باوراِت می‌شه فكر می‌كردم عاشق‌اِش هستم. بودم!.. می‌دونی چی‌نمی‌ذاره برگردم پيش‌اِش؟.. /نمی‌تواند حرف بزند/ از شرم آب می‌شم وقتی ياداَم می‌افته شبا بيدار می‌شدم از عريانیِ تن‌اِش لذت می‌بردم.. حالا اگه تو بعدِ اين‌همه سال بفهمی كه اون خواهراِت بوده، چه احساسی پيدا می‌كنی؟ /فرياد/ كثافت! من هيچ حسِ جنسي به‌اِش نداشتم اما از خوداَم خجالت می‌كشم. چه‌طور می‌تونم ببخشم‌اِش؟
اندی:    اون فكر می‌كرده اين‌جوری از تو مراقبت می‌كنه
مونيك:    می‌بينی هميشه ديگران می‌خوان ازاَت مراقبت كنند، بدونِ اين‌كه براشون مهم باشه، اصلن تو می‌خوای يا نه. درست مثلِ‌تو؛ می‌خوای از دنيا مراقبت كنی بدونِ‌اين‌كه فكر كنی اصلن اين دنيایِ لعنتی احتياجی به مراقبت داره يا نه!
اندی:    دنيا رو لجن برداشته مونيكا! يه مشت گاوچران برایِ حكمت و فلسفه تعيينِ تكليف می‌كنند، تو لااقل چندش‌اِت نمی‌شه؟
مونيك:    لجن در درونِ‌مااست! همون چيزی‌اِه كه نمی‌ذاره برگرديم پيشِ انجل، در حالی‌كه می‌دونيم حالا اون به ما احتياج داره
اندی:    چه‌طور می‌تونم برگردم.. خدایِ من.. من وظيفه‌یِ بزرگ‌تری دارم، هزاران نفر در سراسرِ دنيا منتظرِ نطقِ امشبِ من هستند.
مونيك:    پيش‌وایِ تو هم می‌خواست حاكمِ تمامِ دنيا بشه
اندی:    من نه! من فقط يك سربازاَم. من حتا نمی‌خوام حكومت كنم. رهبرِ اين حركت كنستانتين‌اِه. انجل می‌شناخت‌اِش. اون فيلسوف‌اِه. هرگز اشتباه نمی‌كنه.
مونيك:    تو چی؟ تو اشتباه نمی‌كنی؟
اندی:    اگه بمونم تنها به خوداَم فكر كرده‌م. وظيفه‌یِ من...
مونيك:    وظيفه‌ت برایِ انجل چی اندرياس؟..
اندی:    من چه‌طور می‌تونم برایِ خوداَم و اميالِ خوداَم و كسی كه دوست‌اِش داشتم از هدف‌اَم دست بردارم. آيا نالايق نخواهم بود برایِ ماموريت‌اَم؟ چه‌طور می‌تونم تا ابد شاهدِ ‌ظلمِ‌ مضاعف باشم؟.. تازه در دلِ دوستانِ صلح نورِ اميد پيدا شده، در سراسرِ دنيا؛ دوستانِ عدالت، حكمت..
مونيك:    تو می‌ترسی آقا! تو می‌ترسی زنی داشته باشی كه پدراِش يهودی بوده و پدربزرگ‌اِش يك خاخامِ اسراييلی. خب اين با شعارهات ميانه‌یی نداره. می‌ترسی دوست‌دارانِ تو از صلح‌اِت دل‌زده بشن. تو بر عليهِ چيزی می‌جنگی كه يك تكه از اون تو قلب‌اِت پيدا شده. تو از عريانیِ اين تكه در قلب‌اِت می‌ترسی!
اندی:    /مكث/ تو از چی می‌ترسی كه ازاَش فرار می‌كنی؟
مونيك:    وقتی همه‌یِ ذهن‌اِت فرو ريخت، چاره‌یی جز فرار كردن برات نمی‌مونه.. فرار از خوداِت، از زنده‌گی، از عشق‌اِت.
اندی:    بايد چه‌كار كنيم مونيك؟
مونيك:    بايد يك‌بار هم كه شده برم سراغِ عقل‌اَم.

22
/اندی فرار كرده، انجل دارد می‌رود، دست‌هایِ مايكل و ريچارد باز شده، مايكل به سمتِ سلاح می‌رود/

مايكل:    بمون انجل! خواهش می‌كنم.. بمون.. من نمی‌تونم اجازه بدم تو بری.. برایِ من نه.. برایِ خوداِت، برایِ خواهراِت بمون!
انجل:    /بر می‌گردد، لب‌خندی می‌زند، پشت می‌كند/
مايكل:    نمی‌تونم اجازه بدم زنده از اين‌جا بری
انجل:    كارتِ عروسي‌م رو برات می‌فرستم صهيونيست!
مايكل:    من صهيونيست نيستم!
        /نور می‌رود صدایِ شليكِ‌تير/
        /نور می‌آيد، انجل رویِ صندلی افتاده، همه هستند/







23       
مايكل:    دير رسيدی آقا! /خطاب به اندی است/ خيلی‌دير!
مونيك:    /سكوتِ طولانی/ ما به موقع رسيديم، اون زود رفت.
اندی:    /سكوت/ ظاهرن همه‌چيز به نفعِ تواِه صهيونيست!
مايكل:    من صهيونيست نيستم!
                            /تاريكی، صدایِ تير/

24
/در هتل/
مايكل:    من صهيونيست نيستم
ريچارد:    تو فكر می‌كنی پدربزرگِ تو اين‌همه مدت نمی‌تونست بفهمه مونيك چه نسبتی با انجل داره؟
مايكل:    اون می‌خواست مونيك رو هم مثلِ پدراِش نابود كنه.
ريچارد:    تا زمانی كه تویِ پراگ بود آره.. اما در اورشليم همه‌چيز عوض شد. نيت‌هایِ شخصی به نيت‌هایِ سرزمينی تبديل شدند. ديگه مونيک اهميتي نداشت
مايكل:    تو واقعن باور كردی، انجل مادرِ كسی هست كه...
ريچارد:    قبل از ديدنِ اون نشانه رویِ بازوش من هم مثلِ تو برام احمقانه بود اما... تو هيچ عهدي عتيق خوندی؟
مايكل:    خدایِ من دوباره مكاشفه‌یِ يوحنا
ريچارد:    بازوت رو بزن بالا!
مايكل:    احمق نشو ريچارد!
ريچارد:    كاری رو كه می‌گم بكن!
مايكل:    /با بی‌حوصله‌گی/ لابد بازویِ چپ‌اَم؟
ريچارد:    راست!
مايكل:    /بازوش را نشان می‌دهد/
ريچارد:    تنها ازدواجِ تو با انجل از به دنياآوردنِ پسرِ نحسِ جلوگيری می‌كرد. با عشق مايکل! با عشق! بدونِ هيچ اجباري!
مايكل:    مزخرف‌اِه
ريچارد:    احمق! كتابِ مقدس اشتباه نمی‌كنه. پسرِ ابليس ظهورِ مسيح رو عقب می‌ندازه. چرا نمی‌فهمی؟
مايكل:    واقعن ديگه دارم فكر می‌كنم يه آمريكایی گاواِه
ريچارد:    اگر انجل با هركسِ ديگه‌یی ازدواج می‌كرد پسرش پسرِ خبيث بود كه در مكاشفه‌یِ يوحنا هشدار داده شده. من نمی‌تونستم اجازه بدم، يعنی اونا نمی‌خواستند اجازه بدم كه شر دامنِ جهان رو بگيره.
مايكل:    چه‌قدر همه خاطرخواهِ جهان شده‌ن!
ريچارد:    تو به اندازه‌یِ من هم اعتقادات‌‌اِت رو جدی نمی‌گيری
مايكل:    نكنه يك آمريكایی می‌تونه به راحتی يهودی هم بشه؟
ريچارد:    يك آمريكایی به سرنوشتِ دنيا و كشوراِش اهميت می‌ده.
مايكل:    تویِ تلاويو؟
ريچارد:    حتا در مريخ! تو فکر کردي چي پسر! مي‌تونستيم اجازه بديم هر غلطي دل‌اِش مي‌خواست بکنه؟
مايكل:        با اين همه تشکيلات، گرفتن يه آلمانيِ ديوانه اين قدر سخت بود؟
ريچارد:        گور بابايِ آلماني، من انجل رو مي‌گم ابله!
مايکل:        /سکوت/ تو چي مي‌خواي بگي؟
ريچارد:    قبول کن چاره‌يي نداشتم مايک!... من تمامِ تلاش‌اَم رو کردم که کار به اين جا نکشه... چه کار مي‌تونستم بکنم؟... داشت مي‌رفت... براي هميشه... تو هرگز نمي‌تونستي کاري بکني! تو حتا دست‌اِت روي ماشه نرفت.... تو نمي‌تونستي بکشي‌ش!... چاره‌يي نبود مايک!... تو بهترين بودي اما گند زدي!... همه چيز به هم خورد... پدربزرگ حق داشت... حتا بهترين‌ها هم به مراقبت نياز دارند... فقط يک لحظه بود مرد... بايد تصميم مي‌گرفتم... تو هم بودي همين کار رو مي‌کردي! فقط کافي بود دوست‌اِش نداشته باشي!.. اما اون تو رو دوست نداشت.. تا ابد نداشت مايک!... من چاره‌يي نداشتم... درک کن!... خواهش مي‌کنم....
مايكل:        /فروريخته و تنها/ تا حالا كسی به‌اِت گفته حال‌ام ازاَت به هم می‌خوره
ريچارد:        تو بايد برگردي مرد! تو حيفي. هنوز هم بهتريني!
                            /در حالِ رفتنِ ريچارد، مونيك وارد می‌شود/





25
صدایِ مايكل:    حالا كه خوب فكراِش رو می‌كنم اريل هرگز به‌ترين دوست‌اَم نبوده و زنایی كه تویِ ماشين‌اِش بودند هرگز خانواده‌ش نبودند. و من هرگز نمی‌تونم بفهمم چرا اولين بار كه كنارِ مناخيم رویِ صندلیِ جيپِ ارتشِ مقدس نشسته بودم، فاسق‌هایِ اريل رو خانواده‌ش ديده بودم؟


پايان
ميلادِ اكبرنژاد
اسفندِ 83 – آذرماهِ 84