لبنان و شرايطِ آزمايش

البته معلوم است كه اين جنگ هم مثل جنگ‌هایِ ديگر تا ابد طول نمی‌كشد. اصلا هيچ چيزی تا ابد نمی ماند اما واقعيت اين است كه بركنار از حقانيت يا عدمِ حقانيتِ هريك از جناح‌ها با توجه به وجودِ تسليحاتِ سنگين‌تر در نزدِ اسراييل تلفات به ويژه برایِ غيرِ نظامی‌ها و زنان و كودكان چه فجايعی را تا همين الان هم به وجود نياورده است. باور كنيد حتا نمی‌خواهم در اين شرايط منطقِ تحليلی داشته باشم. دوست دارم مثلِ همه‌یِ مردمی كه كمی از انسانيت در ذهن و قلب‌اشان باقی مانده در ساده‌ترين شكلِ ممكن هرچه فحش و فرياد را نثارِ عرب‌هایِ بی‌خاصيتِ ابلهی بكنم كه تقريبا از فهم، درك، غيرت، شعور، مردانه‌گی، حتا در قبالِ هم‌پيمانان‌اشان تهي هستند تا بدان پايه كه حتا از ارايه‌یِ يك قطع‌نامه نيز دريغ می‌كنند. شايد البته ديپلماسيِ سياسيِ و منافعِ ملی ايجاب می‌كند كه عرب‌ها هم‌چنان بي‌طرف و البته شما بخوانيد طرفِ آمريكا يا همان اسراييا بمانند اما حداقل برایِ من قابلِ قبول نيست كه به راحتی كودكان و زنانِ بی‌گناه كشته بشوند و آه از نهادِ هيچ‌كس بر نيايد. اين موقعيتِ‌خوبی برایِ عرب‌ها است كه ادعاهایِ خود را در موردِ خلقِ يك‌پارچه‌یِ عرب به اثبات برسانند و از سویی جواب گويِ وجدان‌هایی باشند كه امروزه از جنگ‌هایِ شش روزه و سازش‌هایِ شصت‌ساله پرسش می‌كنند. جالب اين‌جااست كه حتا كشورهایِ اروپایی هم واكنش نشان داده‌اند و اين عقب‌مانده‌گانِ عرصه‌یِ تمدن هم‌چنان در خوابِ خرگوشی. راست‌اش را بخواهيد بعد از اظهارِ نظرِ خالد مشعل در موردِ كمكِ به ايران در هنگامِ حمله‌یِ احتمالیِ اسراييل و همين‌طور اظهار نظر درباره‌یِ زرقاویِ قاتل من خيلی احساسِ خوبی نسبت به حماس ندارم و فقط به شيوه‌یِ خودِ آقایِ مشعل برایِ‌اشان دعا می‌كنم اما در هر صورت نمی‌توانم شكلِ كنونیِ اسراييل را تحمل كنم و بی‌دفاعیِ مردان و زنانِ فلسطينی را تاب بی‌آورم و البته اين هيچ ربطی به احمدی‌نژاد هم ندارد. گمان‌ام در موردِ حمله‌یِ اخير به لبنان هم بيش‌تر مانورِ سياسی حول و حوشِ نخست‌وزيرِ تازه‌یِ اسراييل است كه می‌خواهد خود را ناتوان‌تر از شارون نشان ندهد. اميدورام آن‌قدر سلاح به لبنان و سوريه برسد كه يادش بی‌افتد در سالِ 2006 ميلادی زنده‌گی می‌كند و مدت‌هااست از قتلِ عامِ صبرا و شتيلا گذشته.
يا علي!