در آستانه‌یِ يك اتفاق

در اين مدتِ انتخابات سراغِ اين صفحه نيامده‌ام چرا كه از يك‌سو احساس مي‌كردم به اندازه‌یِ كافي وبلاگستان
سبز و خرم هست و ديگر نيازي به سبز نويسيِ من ندارد. راستي اين سبز نويسي منظورم البته نگارش با قلمِ
سبزِ بلاگر هم هست غير از قضايايِ موجود و معهود. اما بعد. تا همين لحظه كه ساعتي از راي‌گيري گذشته مثلِ اين دو روزِ اخير، پيش‌بيني مي‌كنم كه با 23 ميليون راي كاخِ رياست جمهوری سبز بشود. البته حتمن وقتي قضايا قطعي شد يادداشت‌هايي براي آن‌چه فكر مي‌كنم و البته در اين مدت كه در دنياي مجازي نبوده‌ام به صورت چهره به چهره سعي مي‌كردم انتقال‌اش بدهم، خواهم نوشت. چه جملاتِ هشل‌هفتي شد از لحاظِ نگارش. بگذريم. فعلن سخت منتظرم و البته فيس بوك و تويتر را فراموش نمي‌كنم و از ساعتِ يكِ شنبه لحظه به لحظه هر خبري را تويت خواهم كرد تا جايي كه از اين سو و آن سو بشنوم.
و ديگر آن‌كه پس از اين اتخابات مسووليتِ سبزِ همه‌یِ ما چندبرابر خواهد بود. برايِ براندازي ريشه‌یِ جهل، دروغ و سطحي نگري . و اين‌كه هركس به خوداَش اجازه ندهد به راحتي نامِ‌هركسي را با يك پوزخند و تهمت و تمسخري به لجن بكشد. به ويژه در حوزه‌یِ معرفت‌شناسي و انديشه كه به شدتِ فرقه‌هايِ متعدد دارند كار مي‌كنند كه يك بارِ ديگر اخباري‌گري را در اين مملكت باب كنند. آن‌هم در عصري كه عقلانيت از شاخص‌هايِ انديشه است. تا ببينيم خدا چه مي‌خواهد. يا علي!