مواظبِ تغييرِ تصوير ايران و آمريكا باشيد.

تا اين لحظه آمريكا در نظرگاهِ جهان يا حداقلِ بخشِ وسيعي از جهان به واسطه‌یِ اقدام‌هايِ ابلهانه‌یِ يك گاوچران كه نمي‌دانم در كاخِ سفيد چه‌كار مي‌كرد، سياه، وحشي و لجن جلوه كرده است. اما حضور اوباما و به ويژه اولين فرمان‌اش يعني تعطيليِ گوانتانامو و البته سخن‌راني‌هايِ اوليه‌اش دارد كم كم نگاهِ جهان را با چالش‌هايي همراه مي‌كند. البته قرار نيست كلِ سياست‌هايِ آمريكا عوض شود. حتا در قبالِ مسايلِ خارجي شايد تغيير كه نكند به گونه‌یی بدتر هم بشود. منظور من اين نيست كه اوباما نجات دهنده است و چه و چه و چه. نه! مي‌خواهم بگويم او تصميم گرفته چهره‌یِ خشن و وحشيِ آمريكا را عوض كند. براي من البته خنده دار است كه چرا همه از روشن‌فكر تا پشمك‌فروش هي داد مي‌زند كه ببينيد او سياه است و رفته كاخِ سفيد پس چه اتفاقِ بزرگي افتاده. خب من پيشِ خوداَم مي‌گويم خب سياه است كه سياه است سرخ باشد، زرد باشد چه اهميتي دارد. اما انگار من حواس‌ام نيست كه اوباما در كشوري رييسِ جمهور شده كه تا همين چند سال پيش، هم‌رنگي‌هاي‌اش را لينچ مي‌كردند. و البته اگر خجالت نكشند خيلي‌هاشان هنوز هم بدشان نمي‌آيد كه آمريكایِ روياي‌شان يك‌رنگ باشد؛ سفيد. بگذريم. اوباما دارد يك كاري مي‌كند. فراموش نكنيم او تحصيل كرده است. زن‌اش هم درس خوانده است و در موردِ زن‌اش همين كه به خاطرِ وظيفه‌یِ مادري از كارِ بيرون دست كشيده خودش به يك بتِ خانواده‌هايِ آمريكايي بدل شده و البته به امكانِ تبليغي برايِ ماشينِ تبليغاتِ رويايِ آمريكايي و تصيراَش از يك زنِ نمونه. و ديگر اين‌كه اوباما بسيار خوش بيان است حتا تپق‌اش در مراسمِ تحليف هم در نظرِ جهان با مزه جلوه مي‌كند. (البته منظورم از جهان قطعا 20.30 نيست. راستي دقت كرده‌ايد تازه‌گي‌ها برنامه‌یِ 20.30 آن رویِ سكه‌یِ voa شده. به همان درپيتي و به همان بي‌منطقي و به همان بلاهت. اصلا به تيترهاي‌شا دقت كنيد دست‌اتان مي‌آيد؛ افشاگرِ متكي، اوباما با تپق شروع كرد، روزنامه‌هايي كه غزه را از ياد بردند و .. و .. و.. آدم ياد مزخرف‌گويي‌هايِ سلطانِ رسانه‌هايِ پفيوزي يعني دكتر نوري‌زاده مي‌اندازد) چرا اوباما به يك باره محبوب مي‌شود. البته يك باره‌یِ يك باره هم كهنه. بايد كمي فكر كرد اما مساله‌یِ من الان اين نيست. حرف من اين است كه در روندِ تغييرِ چهره‌یِ آمريكا مواظب باشيم چهره‌یِ ايران تغيير نكند. يعني اگر طبقِ آن‌چه در نظرگاهِ انقلابيون بود ايران مبشرِ صلح و اميد و عدالت و آزادي در جهان بود به يك‌باره به سمبلِ خشونت بدل نشود. كاري ندارم كه حالا چه هسا و چه نيست. لااقل از اين به بعد مواظب باشيم. ما الان به يك رييسِ جمهور نياز داريم كه بسيار از اوباما باهوش تر، باسوادتر، خوش‌برخوردتر، زيرك‌تر، خوش‌بيان‌تر و البته همه‌یِ نشانه‌هايِ يك مسلمانِ حقيقي را با چهره‌یی واقعي از اسلام داشته باشد. اصلا هم منظور فردِ خاصي نيست. اين يك مساله‌یِ ملي است و به بازي‌هايِ جناحي محدوداَش نمي‌كنم. زنده باد رييسِ جمهورِ متفكر، با اراده، صلح‌انديش، زيرك، توان‌مند، تاثيرگذار، برومند و سربلندِ آينده‌یِ ايران.
يا علي!